Depersonalizacja

rastaman

a ja sie nie boje smierci... boje sie, sam nie wiem czego... raczej przeraza mnie brak sensu zycia, zyc zyje, jak cos robie to zapominam o tym wszystkim, jednak sa takie chwile co sobie mysle" sorry adam, ale przeciez zycie nie ma sensu" " co to w ogole jest"? po co to wszystko? swiat? kwiatki? ptaszki? po co kosmos? po co ludzie? mysle ze wynika to z tego ze jestem ateista, nie umiem uwierzyc w boga... no coz... ludzie religijni maja mniejszy problem...

lolek

coś w tym jest. Do kościoła nie chodzę, ale jestem osobą na prawdę głęboko wierzącą i uważam, że sama wiara wystarcza do zbawienia. Tak się właśnie zastanawiam czasami co by było gdybym nie wierzył w Boga. Już wolę te myśli niż te, w których się zastanawiam po co ręką ruszyć Wink

Lesny

rastaman - mam dokładnie to samo, myśli egzystencjalne połączone z ateistycznym spojrzeniem na świat. Teraz nawet jakbym chciał wierzyć to nie uwierzę, a szkoda, bo byłoby łatwiej

Kasia

Jak czytam to wszystko to zaraz przypominają mi się moje myśli... tylko wtedy na tym forum nikt za bardzo o nich nie pisał i czułam się cholernie samotna. Wtedy też myślałam sobie po co to wszystko skoro i tak nie znamy godziny w której nas już tu nie będzie... po co praca, nauka, kasa cokolwiek... lęk przed śmiercią... lęk przed opuszczeniem rodziny... samotnością... To chyba było najgorsze. A jeszcze gorsze było to, że ktoś kto nie przeszedł nerwicy/ depresji nigdy tego nie zrozumie. Spróbujcie powiedzieć komuś zdrowemu o tych myślach owszem odpowie Ci co myśli o śmierci itd. ale on się tego nie boi. Dla mojego faceta moje myśli były po prostu dziwne - dla mnie były straszliwe.

PG

Mnie psychiatra skierowala na psychoterapie, bylam dopiero dwa razy, to poczatek, wiec pewne rzeczy mecza mnie jeszcze dlatego chcialam spytac oczywiscie :czy ktos tak ma. Ostatnio bywa tak, ze zastanawiam sie juz naprawde nad wszytskim, doslownie nad wszystkim. Patrze ile rzeczy jest stworzone przez czlowieka na okolo, przytlaczajace to jest wtedy, czuje sie jakbym pierwszy raz widziala to wszytsko, zupelnie normalne przedmioty nagle mnie zastanawiaja, moje normalne codzienne czynnosci mnie zastanawiaja .meczace to jest okropnie.czy wasze zastanawianie bylo az do tego stopnia co moje. Juz nie chodzi o sens zycia(choc o tym tez ciagle mysle)ale sens i istote najzwyklejszych spraw i przedmiotow.No i wtedy oczywiscie boje sie ze wkoncu bede sie bac zupelnie wszytskiego skoro najnormalniejsze rzeczy wzbudzaja we mnie dziwne odczucia.Pozdrawiam Was i czekam na odpowiedz .

grzesiek 123

Ja się zastanawiałem nad prawie każdym ruchem przez co byłem jakby sparaliżowany bo nie wiedziałem czy to co robię jest właściwe czy nie. Wtedy zrozumiałem co to znaczy, że w depresji człowiek nawet z zawiązaniem butów ma duże trudności... Nie mogłem się na nic zdecydować bo wszystko wydawało mi się dziwne, tak jakbym od nowa uczył się życia. Masakra.

PG

No wlasnie to jest dobre okreslenie: jakby od nowa uczyc sie zycia! Dzięki Grzesiek dobrze, że ciagle wpadasz na to forum!

stokrotka

Te myśli to chyba najgorsze co moze sie człowiekowi przytrafić. Przez ostatnie 2 miesiące tpraktycznie non stop myślę o tym po co ja zyję, po co ten świat, patrzę przez okno i wszystko wydaje mi się bez sensu, zastanawaima sie czy ten świat nie jest jakims złudzeniem, ze moze to wszystko mi sie śni, zastanawiam się nad sobą, nad tym jakie to dziwne że ja istnieję i w ogole po co ja istnieje. Odpoczywam od tego tylko wtedy kiedy śpię. Najgosze jest to że nawet myśli o przyszłości wywołują we mnie lęk, nie mogę myśleć o niczym bo wtedy zaczynam zastanawiać się nad tym jakie to dziwne że mam zdolność myślenia i że w ogole żyje.
Potem stwierdzam ze nigdy sie od tego nie uwolnię, że życie jest bez sensu... nie jestem w stanie się na niczym skupic, nie potrafię oderwac swojej uwagi od tych myśli w zaden sposob, czuję się taka samotna w tym wszystkim, mam wrazenie ze nikt mnie nie rozumie i nie mozna mi pomoc:(od miesiąca biore leki, chodze do psychologa ale efektow nie widac... boje sie życia... a jak tam u Was? co Wam pomogło?

PG

Stokrotka nie martw się, choć wiem, że w takim stanie ciężko się nie martwić. Sama to przechodziłam, miliony myśli, miliny pytań i ciągły lęk,długa historia jak u każdego. Ale tak jak powtarzał Grzsiek 123 i pocieszał wszystkich zapewniając,że to minie, ja również zapewniam, że minie. Czasami jeszcze bywają lęki, dziwne myśli albo deprsonalizacja(bo jak to wszystko długo trwało to tak w 100 % szybko się nie zapomina), ale jak przychodzą to na chwilkę, bo grunt to się ich nie bać. A te egzystencjalne myśli z czasem przestaną Cię dręczyć, wiem, że teraz trudno Ci w to uwierzyć, bo umysł po prostu Cię boli, a lęk wszystko pogłębia, ale też przez to przechodziłam, czas Cię to tego zdystansuje i będzie przechodzić. Mi pomogła terapia bo uświadomiłam sobie moje problemy i konflikty wewnętrzne, nie sądziłam, że normalne racjonale problemy mogą powodować tak irracjonalne i dziwne objawy, ale jednak.Tak więc terapię mogę polecić.Oprócz tego ruch (też ważna rada Grześka), pasja, żeby się czymś zająć, trzeba mimo tego poczucia bezsensowności coś robić. No i pamiętaj że z czasem to minie, na pewno minie i uodporni Cię na przyszłość, będziesz już lepiej umiała sobie radzić z efektami ubocznymi swojej wrażliwości:)Zobacz w sierpni tu pisałam myślałam,że oszaleje a lęk mnie zjadał, a teraz już jest lepiej, piszę o tym jak o doświadczeniu, które dało mi w dupę, ale minęło w dużej mierze i pewnie minie całkiem.Będzie dobrze!Jeszcze przyjdzie czas, że Ty będziesz kogoś tu pocieszać:)powodzenia i uważaj z lekami one tylko objawy łagodzą a problem tkwi ciągle w środku, choć jeśli na początku pomagają to spoko, a jak już Cie uspokoją to walcz sama.Pozdrawiam

olunia155

Mam podobnie jak osoba wyżej, lęk już mnie nie zjada, dd sobie jest albo i nie ma czasem jeszcze jest, ale naprawdę już się przyzwyczaiłam tzn. nie boję się tego. Czasem czuję się nawet jak przed tym wszystkim z tą różnicą, że jednak się pamięta.
ale nawet to doświadczenie może czegoś nauczyć.
Mam wrażenie ,że się uspokoiło ale .... wciąż to jest takie wszystko rozchwiane .
A przygnębienie mi minęło, wiem wiem ja zawsze przesadzić, ale no cóż na to jestem szczególnie wyczulona teraz.

Lukast

Miałem identyczne myśli co Ty. Mi pomogło czytanie książek filozoficznych ,polecam " Sens życia i sens wszechświata" M.Hellera. Generalnie trzeba się z tym samemu uporać, a najlepszym sposobem jest nie przejmowanie się tym, tyle że to osiągnąłem dopiero po kuracji serotoniną Smile

Powodzenia

Lukast

zresztą muszę dodać, że od mysli egzystencjalnych wszystko się zaczęło. I już tak 13 lat z d/d.

spinecki

BoXeR

Moje myśli polegają na tym, że zastanawiam się tak jakby nad "ogółem" wszystkiego.... nie wiem jak to wytłumaczyć:/ Po prostu np. wyobraźcie sobie że jesteście jakimiś ufoludkami (xD) i nagle wasza rasa odkrywa Ludzi... jak by byli oni postrzegani!? A jak my byśmy ją odkryli? Wyglądała by całkiem inaczej... jakby była jeszcze jakaś trzecia rasa, to jeszcze inaczej by wyglądały nasze cywilizacje... kompletny bezsens... to jak to w końcu wszystko wygląda "normalnie", nie patrząc na to przez pryzmat jakiejś"cywilizacji"?? Próbuję wszystko zrozumieć tak "zbyt obiektywnie"...

BlueEyedDevil87

A coward dies a thousand times, the brave die but just once.