Depersonalizacja

Magda23

Wiesz Paweł ja to tak wszystko obseruję i dochodzę do pewnego wniosku:
Widzę jak Ty i inni ludzie staracie się pomóc tutaj na forum i piszecie,że to przejdzie, żeby się wziąć w garść, uwierzyć itp Ale wydaje mi się, że jasne takie słowa strasznie mobilizują i są potrzebne kazdemu z nas tylko widzę po sobie, że w tej chorobie są takie etapy. Każdy musi przejść nieuchronnie przez każdy etap. Nie da się ominąć etapu frustracji, że to mnie spotkało, na co ja jestem chory? zagubienia, załamania wiary, później gdy dochodzimy do siebie etapu zastanawiania się czy aby na pewno to wszystko idzie w dobrą stronę. Tak naprawdę każdy ten etap jest potrzebny i uczy nas wytrwałości w chorobie. Czasem mam wrażenie, że ludzie którzy wyszli z tego chcieliby przekazać tyle tej mądrości aby ten człowiek poprzeskakiwał wszystko i odrazu uwierzył tylko w swoje zdrowie. Tak się niebardzo da zrobić na wszystko trzeba czasu i z każdym uczuciem trzeba się stopniowo oswoić, każdy musi mieć swoją drogę dojścia do zdrowia. A ludzie którzy z tego wyszli mogą nas tylko dopingować i być naszą nadzieją.
Pozdrawiam

Kasia

Mówiłeś, mówiłeś.... a ja z jednej strony tak bardzo chciałam w to wierzyć a z drugiej było tak ciężko. Wiesz, że masz w tym swój udział - gdyby nie Ty pewne momenty byłyby na pewno trudniejsze. Dziękuję po raz kolejny... zresztą będę dziękować chyba za każdym razem kiedy napotkam Cię gdzieś w sieci:)) Moje zdrowie to sukces mój, Twój Smile

) i mojego psychoterapeuty:)

Buziaki:***

olunia155

a ja już mam kompletnie dość, było lepiej i teraz stało się, brak mi siły.
wszystko wróciło, może nie w takim stopniu jak było ale wróciło, doszły inne objawy...
cholerne zmęczenie, trochę brak odczuwania radości, osłabienie (czuję się jakbym miała upaść zaraz, słabo mi) mam ochotę tylko leżeć w łóżku Sad

nie wiem co się dzieje, nie mam siły Sad

płaczę, głowa mnie boli, mam jakieś mdłości, nie chce mi się nigdzie wychodzić.
Sad

((((((((((((((((( ostatnio znajduje ukojenie w śnie, tylko ile można...
boje się że to zmierza/albo już jest depresja. lęk oczywiście też jeszcze jest.
i dd/dp. i wszystko wszystko naraz.

pawel

pawel

Magda23

Paweł ja jeszcze dodam do tego "Czas, czas.. forum, pomoc.. zdrowko", życie w realności. To jest moim zdaniem najważniejsze. Kiedyś ktoś napisał na forum, że owszem takie strony są nam potrzebne pozatym wszystko jest dla ludzi tylko trzeba umieć z tego mądrze korzystać. Forum ma dodawać sił w najgorszych momentach ale trzeba też szukać, szukać zajęć nie poddawać się i starać się odnaleźć siebie w życiu. Bo zbyt częste przesiadywanie tutaj powoduje, że nasze myśli krążą tylko wokół choroby. Ale to tylko moje spostrzeżenie.
Wiecie co ostatnio odkryłam, może to błahostka dla niektórych i zupełnie jasna sprawa ale ja zrozumiałam, że ta nasza derealizacja i depersonalizacja to lęk przed utratą kontroli. A z kolei lęk przed utratą kontroli to nic innego jak brak wiary we własne siły. Ile razy pozwalam sobie na ten lęk i utrate kontroli tyle razy daje sobie szanse na wiarę w siebie!

Kasia

Nie przesadzam wcale... Wink

Piszę to co czuję... zresztą do dziś mam wszystkie moje maile do Ciebie pisane nawet pare razy dziennie. Trzeba było mieć do mnie dużo cierpliwości:P

vincent

Kasia ja jak czulem sie zle czytalem Twojego posta z pierwszej strony, no i mi pomagal, najbardziej utwiło mi Twoje - jezeli nie mozesz nad czyms zapanowac to to olej i tak sie zawsze staram ale czasami jest ciezko
funkcjonuje bez lekow od kwietnia, biore tylko magnez, postanowilem sobie ze sprobuje bez leków, pani psychiatra dal mi zoloft ktory bralem przez nieco ponad rok, no i zasugerowala terapie zeby "poukladac sobie w glowie to wszystko" na ktora nie poszedlem, przestalem brac zoloft i czasami mialem takie momenty ze to wraca, kilka dni zalamania ale nie poddawalem sie i jakos dawalem rade, teraz zrobilo sie troszke gorzej i chyba jednak musze wybrac sie na jakies spotkanie

Miki80 · Wysłany: Wto 17:17, 02 Mar 2010 Temat postu:

Najważniejsze żeby coś robić próbować na wszystkie sposoby ,nie tylko bezczynnie wciągać się we własne myśli