Depersonalizacja

monique

Kochani!
Mam nadzieję, że piszę to w dobrym miejscu tego forum. Muszę przyznać, że po raz pierwszy pisze jakikolwiek post na jakimkolwiek forum. A zdecydowałam się na to, bo sama tutaj zaglądałam przez 4 lata mojej przygody z DR i DP i już byłam bliska załamania bo nic mi nie pomagało. I tak naprawdę wszystko zależy tylko od was, nie od lekarstw, wysiłku fizycznego, ilości oglądniętych komedii czy wypitego alkoholu. Wszystkie lęki siedzą w was samych i musicie je wszystkie wywlec na zewnątrz, powiedziec komuś o nich (polecam psychoterapię, chociaż ja sama byłam u 3 psychologów i bardzo mało mi to dało). Ale przede wszystkim musicie uwierzyć w siebie i stanąć na własnych nogach. Mnie zaczęło przechodzić dopiero gdy wyprowadziłam się z domu i zaczęłam życ na własny rachunek. Wtedy tak naprawdę uświadomiłam sobie czym jest ta choroba...jesteśmy bardzo wrażliwi i dusimy wszystko co nas przeraża czy co nas złości, a później to jakoś musi wyjść z nas. Więc dlatego tak ważne jest opowiedzenie o negatywnych uczuciach komuś, bliskiemu czy psychoterapeucie (to obojętne). TYlko pamiętajcie, że bliska osoba nie będzie obiektywna. Oczywiście bardzo ważny jest też spokój wokół was, będąc w tym stanie pozwólcie sobie na wyciszenie i porozpieszczajcie sie trochę. Zróbie coś co wam poprawi nastrój, bo dobry humor pomaga zdystansować się do tego dziwnego stanu. Jeżeli będziecie chcieli dowiedzieć się czegoś więcej to dajcie znać a chętnie się odezwę i pomogę, bo wiem jaki to straszy cieżar. Pozdrawiam wszystkich gorąco.

noriaki

Gratulacje!,u mnie przez 4 dni było normalnie,myślałem że już koniec choroby ale się myliłem i od 3 dni czuje się bardzo źle,ale dalej wierze w zwycięstwo.