Depersonalizacja

Magda

bo domyślam się że wielu z was go ma/miało..
jeżeli chodzi o mnie to jest to jedyna rzecz która utrudnia mi normalne funkcjonowanie.
umiem żyć z derealką, nawet mnie to nie męczy.. ale wszystko do czasu, dopóki nie pojawi się ta myśl "a może ja już zwariowałam" .. hmm

Natalie

Ten lęk jest okropny, od razu wizja, że siedzę w psychiatryku zamknięta...
Próbuję sobie jakoś radzić z tym i nie nakręcać się, mówię sobie, że jestem normalna, normalnie myślę i nie zwariowałam, bo nikt jakoś mnie nie odbiera w ten sposób

Magda

najgorzej jest wieczorem w domu.
siedzę przy komputerze, myślę, piszę, czytam, rozmawiam
ale w tym samym czasie nieświadomie myślę sobie co ja tutaj robię, kim ja jestem, że dusza a ciało oderwały się od siebie,
oczywiście nasuwa się od razu myśl że ja jestm psychicznie chora..
co mnie najbardziej dobija? to że jestem w domu który jest dla mnie nie dość że obcy, to jeszcze przerażający, boję się tam być, czuję się obco, nieswojo, niebezpiecznie

Zderealizowany

Pierwsza porada na wesoło. Uzyskałem ją od mojego terapeuty. Kiedy na jego pytanie "Czego boi się Pan w chorobach psychicznych?" usłyszał moją odpowiedź: "Tego, że nie będę mógł normalnie funkcjonować w społeczeństwie" - odpowiedział: "A czym jest normalne funkcjonowanie w społeczeństwie? - chodzeniem do nudnej roboty i wstawaniem codziennie o tej samej porze a tak najważniejsze, żeby mieć jakieś wesołe urojenia i jest Pan szczęśliwym człowiekiem. Smile

" Jeszcze raz podkreślam, że był to tylko żart i jako taki należy go odbierać - zwłaszcza wyrwany z kontekstu całej rozmowy. Nie wiem na jakim etapie przemyśleń jesteście. Ja byłem na takim, że trafiło i pomogło. Teraz, kiedy myślę o chorobach psychicznych, przypominam sobie tą rozmowę i od razu robi mi się weselej na duszy. Smile

I jeszcze jedna wypowiedz mojego terapeuty. Tym razem na poważnie: "Jeżeli boisz się choroby psychicznej, jest to najlepszy dowód na to że na nią nie chorujesz. Poza tym oznacza to, że masz w sobie za mało psychozy, bo tylko psychopaci się nie boją".

Magda

mi natomiast pani psycholog tłumaczy żę choroba psychicza to nic strasznego ze to sa normalni ludzie, normalnie funkcjonuja, pracuja, sa szczesliwi .. mowi ze nei zachoruje ale z drugiej strony zastanawia sie czego tak panicznie sie boje Wink

dzieki z apowyzszy post, pozytywnie mnei nastawil Wink

Aleksa24

hello everybody Wink

No wiec...chcialabym sie z Wami podzielic na temat tego co mi powiedziala Pani psycholog i do czego ja doszlam sama.
No wiec: Od zawsze bylam osoba zestresowana, ze wzgledu na jakby musztre psychiczna w moim domu. Zawsze sie czyms przejmowalam. Zawsze znalazlam sobie cos do przejmowania (strasznie). W tym roku 1szy raz, od 5ciu lat( czyli od chwili kiedy mialam 1szy atak nerwicy) mam wakacje!. Poprostu nie mam co robic:). Jednak jak juz wczesniej wspomnialam jestem nerwusem (ale takim w srodku-zawsze wszystko w sobie tlumie) i nie potrafie sie zrelaksowac.W domu zawsze bylismy zaganiani do roboty (odpoczynku nie bylo-byla ciaaaagla presja starego). Poniewaz, nie mam sie teraz czym przejmowac i moglabym byc w tym momencie szczesliwa to ja nie potrafie:( bo moj organizm wynalazl sobie nowy stres, a raczej lekkkk. A wiec w wolnej chwili zajmuje sie lekaniem :/...POza tym jestem w jakis sposob nieszczesliwa ( bo w ostatnim czasie sie nie rozwijam-a to bylo piorytetem w moim domu)poza tym mam wrazenie ze nie podobam sie swojemu chlopakowi(chociaz mowi mi, ze tak)...wiec latwiej (po mary)bylo mi sie zdepersonalizowac. MOja rada to konieczna PSYCHOTERAPIA. Bo cos musi w Tobie siedziec skoro wymyslasz sobie takie rzeczy. Mi kiedy to mija to i tak czuje pustke...bo nie potrafie sie cieszyc (chociaz wszyscy mowia mi ze jestem mega pozytywna osoba).Ostatnio mam nawet w d*pie zakupy...;)Kiedys przecztalam na forum u jakiegos uzytkownika cyt: "szczesliwy czlowiek nie zakwestionowalby swojego istnienia"...i cos w tym jest. Ja bede szukac swojego "ja"... zebym juz nigdy w zyciu nie musiala sie pytac o to czy zycie(szczescie moje)zdarzylo mi sie naprawde. Zebym nie bala sie byc szczesliwa. POzdrawiam Wszzzzzzyyyystkich. Wiem ,ze jest to do przejscia. Trzeba poprostu pogrzebac w swojej duszy i znalezc klucz! a on otworzy dwrzi od klosza Smile

nannto

Natalie - ja mam dokładnie, dokładnie!!! to samo. Cholernie boję się psychiatryka, do tego stopnia, że np. reaguję nerwowo na samo to słowo albo coś w tym stylu. Wszyscy mówią że wszystko jest ok - to znaczy, że jest? czyżby? a co, jeśli ja sama czuję sie chora psychicznie????

Natalie

Ponoć jest tak, że człowiek chory psychicznie nie czuję tego, nie jest świadomy.
Ja już na prawdę nic z tego nie wiem... To chyba dla mnie zbyt trudne ;/

kam

Jest dokładnie tak jak mówisz Natalie. Dopóki się boisz, masz jakiekolwiek wątpliwości (choćby naprawdę pojechane) to jesteś zdrowy/zdrowa. To tylko zaburzenia, inaczej tyle osób nie wyrażało by swoich obaw na tym forum Smile

Kiedyś czytałem forum o schizofrenii i tam wszyscy poważnie chorzy na to udzielali się po hospitalizacji albo innych epizodach, nikt z nich przed tym nie miał pojęcia że jest chory i coś się z nim dzieje.

bua18

psychiatryk nie jest zły Smile

nie ma sie czego bać. Ot, wakacje od życia, na takich dropsach że łoh.a towarzystwo schizofreników jest miłą odmianą w szpitalnej rytynie.

Miki80 · Wysłany: Wto 17:22, 02 Mar 2010 Temat postu:

Viktor E. Frankl (fragment)

Psychoterapia dla każdego

Instytut Wydawniczy PAX
Warszawa 1978

Gertrudzie Paukner
poświęcam

Właśnie ta obawa przed chorobą psychiczną powstrzymuje większość
takich chorych od porady psychiatrycznej. Nie mniej niż 2/3
ankietowanych w tej sprawie pacjentów leczonych w poliklinice
neurologicznej, na oddziale więc nie psychiatrycznym, zapewniało
leczącego ich lekarza, że przenigdy nie poszliby na oddział
psychiatryczny, właśnie z lęku przed wszystkim, co się łączy z
psychiatrią.

Również w takich przypadkach terapia winna zaczynać się od
samych korzeni zła. A zło tkwi w tym, że wszyscy tego pokroju
neurotycy padają ofiarą błędu. Nie wiedzą, w każdym razie, zanim o
tym im się nie powie, że lękają się czegoś, czego lękać się,
właśnie przy swym nerwicowo-natrętnym usposobieniu, nie mają
żadnego, nawet najmniejszego, powodu. Mianowicie właśnie oni nie
mogą zachorować psychicznie, ponieważ jest rzeczą znaną wszystkim
psychiatrom, że ludzie skłonni do wyobrażeń natrętnych lub na nie
cierpiący są po prost odporni na prawdziwe choroby psychiczne, a
więc na psychozy.

Azazello

Mi pomogła akceptacja mojego stanu

"Trochę" czasu to zajęło, ale w momencie gdy zaakceptowałem ostatecznie moją "inność", lęki pod hasłem "odbija mi, odlecę i już nie wrócę" bardzo się zmniejszyły. Prawie całkowicie znikły.
I jeden problem z bańki

Wkodowałem sobie że może i jestem inny, mam problemy, ale sobie radzę... a jeśli bym sobie nie radził to zamiast panikować, dzwonię do lekarza i niech on coś radzi.

ffk

Azazello: nabrałeś dystansu do swoich krzywych myśli. strach się sam nakręca. wystarczy zaakceptować tylko wszystkie krzywe filmy, które podpowiada i znika. ja tego się nauczyłem medytując. lżej, prawda?