Depersonalizacja

pizzacanto

Witam serdecznie,

tajk jak w temacie (aby bylo prosto i bez zbednego czytania).

Co Wam pozwolilo wyrwac sie z DD i powrocic do cieszenia sie zyciem (poza stosowaniem lekow)?

DD to w sumie ujmujac w duzym skrocie glebokie rozczarowanie rzeczywistoscia i stad potem stan miedzy depresja a byciem gdzies ,,poza" swiatem; krotko mowiac - przynajmniej w moim przypadku (tak jest sadzac po opisach) - ze nie moglem robic tego, co chce i w koncu poddalem sie, zniechecilem, ,,odpadlem" a ze doszly do tego jeszcze inne rzeczy i ze mam dosc spora wrazliwosc to dzieje sie jak sie dzieje.

Czekam na Wasze odpowiedzi.

Babuch

Moim najlepszym lekarstwem jest upływ czasu Smile

Po 11 miesiącach brania leków(leki to taki dodatek do leczenia) i upływie czasu nie przejmowania się tym wszystkim tylko poprostu olania tego prawie nie mam dd Smile

Pozdro

pizzacanto

Ja to widze tak, ze jezeli DD jest objawem dlugotrwalego stresu lub niemoznosci realizowania siebie to problem jest o wiele trudniejszy bo swiat nie bedzie patrzyl na jednostke, ktorej cos tam nie wychodzi lub ktora jest slabsza a stosowanie lekow problemu nie rozwiaze (psychoterapia moze ale tez niekoniecznie). Zyjemy w czasach, kiedy robi sie coraz trudniej o zdobycie tego czego chce czlowiek i to przysparza coraz wiekszej ilosci roznego rodzaju zaburzen psychicznych u ludzi (widze to chocby po znajomych ktorzy cierpia na nerwice lub depresje a pokolenie w tyl jeszcze nie bylo az tak zle z tym). Wiele zawodow zanika, wymagania odnosnie specjalizacji wzgledem jakiegos zajecia stale sie powiekszaja a nie ma co sie oklamywac - wiekszosc osob nie chce ani byc jakims specjalista ani siedziec w sklepie czy pracowac fizycznie. I kolo sie zamyka.

A wystarczy ze rodzina lub srodowisko w ktorym sie wychowujesz jako mlody czlowiek ,,sprzeda" ci wartosci inne od tych porzadanych grupowo lub spolecznie i robi sie zgrzyt. Ja tak mam i widze ze jest to problem wlasciwie nie do przeskoczenia bo nawet jesli dostoswywuje sie do pewnych rzeczy gdzies w glebi mnie czuje tesknote za postepowaniem po swojemu. A warunki ktore daje ci spoleczenstwo sa jakie sa i nie zmienia sie wylacznie dla jednostki ktora chce inaczej zyc. A stres tylko zwieksza poczucie wyobcowania czy braku checi do robienia czegokolwiek (typowe dla DD ucieczka od realnosci).

Cena za postep... (choc klocilbym sie czy w takim wypadku jest to postep czy degradacja czlowieka).