Depersonalizacja

radzik

Witam wszyskich. jestem tu nowy ale z derealizacja mecze sie juz jakis czas. obiecalem sobie ze jak bedzie lepiej to napisze zeby inni wiedzieli ze mozna zyc normalnie. moja derealizacja zaczela sie 5 lat temu. dlugo nie wiedzialem co mi jest. lekaze wmawiali mi za malo sportu, brak magnezu itp. zrobilem wiele badan i nic. podejrzewalem ze moze to miec cos wspolnego z nerwica lub depresja ale odpychalem to bo zawsze uwarzalem sie za czlowieka silnego psychicznie. najbardziej przerazala mnie mysl brania lekow antydepresyjnych bo uwazalem ze to tylko dla psychicznie chorych. probowalem wielu rzeczy ale wkoncu jedyne co mi pomaga to leki. biore 1 tabletke dziennie juz od roku i mozna powiedziec ze wrocilem do ''zycia''. kiedy czulem derealizacje nic mi sie nie chcialo robic, zmuszalem sie do spotkan ze znajomymi czy nawet wyjscia z domu. zawsze lubilem majsterkowac a jak to mnie dopadlo to przez kilka lat moje projekty lezaly w kacie. teraz jest super w porownaniu do czasu z przed roku. znowu majsterkuje, mam ochote i zapal do zycia. zastanawia mnie tylko jedno? kiedy bede mogl odstawic leki. 2 miesiace temu odstawilem na 2 tygodnie ale derealizacja powrocila wiec znowu je biore. czytajac wasze wypowiedzi wiem ze u kazdego to inaczej przebiega i jedni wychodza z tego szybciej inni troche pozniej. moze to dlatego ze tyle zwlekalem zeby zaczac brac leki, ale wiem ze kiedys z tego wyjde calkowicie i ze bede mogl dolaczyc do listy szczescliwcow dla ktorych derealizacja to przeszlosc. pozdrawiam i zycze wszystkim szybkiego powrotu do normalnosci. Wink

olunia155

Najważniejszą rzeczą jest właśnie nadzieja i wiara. Bez niej wiadomo czujemy się bezsilni, a trzeba wierzyć kiedy jest źle...
Nie jesteś słaby psychicznie, trzeba inaczej na to spojrzeć. To jest tak jak w innych chorobach, po prostu akurat tutaj psychika zachorowała. Wg mnie siła psychiczna objawia się kiedy są trudne sytuacje ( takie jak ta) wtedy albo robisz coś z tym, walczysz albo poddajesz się beznadziei, to wg mnie oznacza człowieka silnego psychicznie, który mimo wszystko potrafi wciąż podnosić się i walczyć. !
pozdrawiam, ja również czuję się lepiej.

radzik

w mojej naglebszej fazie tej choroby mialem strasznie dziwne mysli, typu dlaczego liscie spadaja z drzew itp. po chwili wydawalo mi sie stracznie dziwne ze w ogole mysle o takich rzeczach. probowalem wytlumaczyc sens istnienia itp ale dziwi mnie to stracznie poniewaz wczesniej nigdy nie zastanawialem sie nad takimi rzeczami na szczescie to juz odeszlo w niepamiec tylko jeszcze czasami porycze sie bez powodu (fajnie to wyglada 29letni facet oglada np. komedie a za chwile ryczy bez powodu) , ale na szczescie moja druga polowka mnie strasznie wspiera, lecz mimo wszystko tu na forum czuje sie lepiej zeby pogadac bo kto nas lepiej zrozumie niz osoba ktora ma to samo . nienawidzilem stwierdzenia u znajomych ze ja sobie wmawiam ta chorobe. pozdrawiam

radzik

nie wiem czy tez tak mieliscie ale ja cieczylem sie jak mialem np powazna grype bo podszas tej choroby derealizacja byla prawie niezauwazalna ale gdy tylko grypa itp minela to wszystko niestety wracalo do normy.

Magda

ja jak jestem chora to derealka sie strasznie nasila, a jak mam gorączke to już wogole koszmar

Mackos

Ma ktos z was tak jakby uciski w bani albo laskotanie w glowie??

namnlavs

radzik

widze ze macie calkiem odwrotnie niz ja. ja bym sie pewnie zalamal gdyby to mi sie jeszcze bardziej nasililo podczas jakiejkolwiek choroby. ale jak to mowia co nas nie zabije to nas wzmocni. i wydaje mi sie ze jak juz to zwalczymy to bedziemy o wiele bardziej odporni w przyszlosci na stresy itp. niz przecietny czlowiek

Magda

tez myslalam ze to mnie wzmocni ale wiesz co sie stalo ? ostatnio przegielam z alkoholem i znowu wszystko wrocilo w trakim samym stopniu , starszny lęk, bezsensnne noce , lęk że wariuję .. niby wszystko rozumeim a jednak

radzik

alkohol tylko pogarsza sprawe. jak ja sobie popije zeby poprawic sobie humor to na nastepny dzien albo kilka dni potem czuje ze derealizacja wrocila ze zdwojona sila ale na szczescie tylko na jakis czas.

Magda

u mnie właśnie jest to samo ..

radzik

poprostu chcemy sie napic aby zapomniec o chorobie ale w sumie to chyba nie warto bo potem jest jeszcze gorzej. a tak w ogole to wszystkiego naj po swietach dla was i udanego sylwestra (wlasnie nie za bardzo pijanego bo potem bedziemy sie tylko czuli gorzej) no i zeby nasza derelka odeszla w zapomnienie w 2009 roku.

namnlavs

osobiscie wolalabym sobie o niej przypomniec, ze to cos nienormalnego, ze istnieje cos poza tym.
najgorsza jest ta obojetnosc. pasywna akceptacja.

nie czuje sie zle zle, normalnie gadam, z domu wychodze itd. ale wszystko jest jak sceneria, nie przejmuje sie niczym, ale tez nie zyje, nie dotykam niczego.
kto wie czy nawet lek nie jest lepszy od tego. lek jest przynajmniej jakas lacznoscia z rzeczywistoscia, swiadomoscia ze cos jest nie tak.

a u mnie jakis zejsciowy stan taki.

Magda

kurcze ja też niby chodzę , uczę się, spotykać się ze znajomymi, mam chłopaka, śpie, jem, czytam - na pierwszy rzut oka normalnie funkcjonuję. Potrafię się cieszyć, smucić, martwić, złościć ale .. ale to wszystko jest tak jakby poza mną. Ja tego nie czuję. Niby żyję ale ja tej rzeczywistości nie dotykam, ja się czuję nie uczestnikiem życia ale obserwatorem.. Niby się przejmuje sprawami przyziemnymi ale tak naprawdę w głębi serca mi to "lata" ..

radzik

obojetnosc przeraza chcemy czuc jak wszyscy. u mnie najlepiej dziala rozmowa jezeli masz kogos komu mozesz sie wygadac to od razu jest lepiej, tak jak i tu na forum dzieki wam jestem z dnia na dzien coraz silniejszy