Depersonalizacja

emi grass · Dołączył: 09 Mar 2010 Posty: 10 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/2

Witam wszystkich serdecznie.
Całkowicie przypadkiem dowiedziałam się ostatnio o tym forum i chciałabym opisać tutaj swój stan. Mam 24 lata i jestem kobietą. Wszystko zaczęło się jakieś 5-6 lat temu. Nie pamiętam dokładnie w jakim momencie ale pamiętam że od tego czasu nie zdarzyło mi się już nigdy normalnie żyć. Zastanawiałam się czy to może jest depresja ale w gruncie rzeczy mam chyba optymistyczne nastawienie do życia... Zaczęło się od problemów w kontaktach z ludźmi. Mimo iż studiuję i pracuję, co zmusza mnie do rozmowy z ludźmi nie potrafię tego robić szczerze albo nie potrafię tego robić w ogóle. Jest to ciężkie do wytłumaczenia i składa się na to wiele czynników: brak sensu w ogóle rozmowy z ludźmi, zezwierzęcenie się ludzi (ciężko mi patrzeć na ludzi jak np. jedzą), czy wstręt przed koniecznością poznawania nowych osób czy przebywania z nimi. Rozmowy służbowe w których powinnam aktywnie uczestniczyć tylko z pozoru wyglądają tak, że jestem zaangażowana. w rzeczywistości w każdym cichym momencie rozmowy zastanawiam się PO CO gadać o takich głupotach, albo nie myślę wcale. Nie umiem tez sobie poradzić z koniecznością jazdy środkami komunikacji publicznej czy robieniem zakupów w miejsach publicznmych. Nie jest to tak, że boję się ludzi, po prostu oni wszyscy są dla mnie jak schematyczne, wstrętne roboty no i nie chce mi się na nich patrzeć. Wiem, że problemem nie sa oni tylko to co jest we mnie... ale nie wiem jak to nazwać.

Jeżeli chodzi o codzienne czynności to chyba już nic nie ma sensu... Mimo świetnej rodziny, przyjaciół, chłopaka, bardzo wysokiego stanowiska jak na mój wiek, ilości kierunków na studiach które prowadzę nie umiem przestać myśleć o tym kłuciu w sercu, że nie umiem się angażować emocjonalnie w to wszystko. To jest zupełnie nierealne, tak jakbym była narratorem swojego życia a ciało załatwiało wszystkie prozaiczne sprawy. Walczę z tym i po paru latach tego letargu nauczyłam się mówić do siebie: PRZESTAŃ TYLE MYŚLEĆ - no i trzeba przyznać że raz na jakiś czas działa. niestety równocześnie poszłam bardzo w używki i nie umiem już od 3 lat spędzić wieczoru nie tłumiąc głowy mniejsza lub większą ilością alkoholu i trawki. Muszę się tumanić nawet przy oglądaniu telewizji... To jest takie dołujące... samo pisanie o tym wszystkim jest strasznie ciężkie.

Chciałabym żyć jak wszyscy ludzie, cieszyć się głupotami. Widzieć sens rozmowy np. o budującym się budynku obok czy nowym samochodzie szefa. Chciałabym umieć chodzić po ulicach tak jak kiedyś, oglądać witryny, wchodzić do sklepów bez konkretnego celu.
Wszelkie emocjonalne angażowanie ogranicza się do ewentualnej pomocy najbliższym i znajomym. A tak siedzę i myślę. O niczym i o wszystkim. I cały czas czuję to kłucie w sercu i boję się że moje życie przepływie w tym chorym stanie. Chciałabym pewnego dnia obudzić się rano uśmiechnięta, wypoczęta i żyć jak wszyscy. Funkcjonować, angażować się, myśleć o tym co się dzieje wokół a nie izolować się od wszelkich bodźców. Średnio na cały dzień 5% czasu spędzam na normalnym funkcjonowaniu myśleniu takim jakby hmmm... realnym a cała reszta to TEN BEZNADZIEJNY STAN, który do niczego nie prowadzi i odgania rzeczywistość. To jest naprawdę strasznie męczące i okropne. Bardzo się boję, że tak będzie już zawsze...

mysterious · Wysłany: Wto 16:22, 09 Mar 2010 Temat postu:

Witaj!
Sam mam podobne odczucia i zapewne wiele osób na tym forum również. Dobrze, że sobie to uświadomiłaś, ale to dopiero początek. Wierz mi ja mam podobne odczucia i stany - nie jesteś sama.

Słuchaj...

1. Skończ z alko i trawką! Powodują one pogłębienie stanu! Maryśka często powoduje ujawnienie się DR ! Musisz dać sobie z tym spokój bo pogrążając się w nałogach nie wyjdziesz z tego. Alkohol, zioło pogrubiają tę niewidzialną ścianę między Tobą a światem. Taka jest prawda. Koniec z nałogami to jeden z wielu kroków do zdrowia.

2. Zapisz się do lekarza. Dobry psychiatra Ci doradzi, przepisze leki, zaproponuje terapię i będzie kierował ku zdrowiu. Myślenie o tym samotnie w domu nie pomaga... Idź do specjalisty, który Cię zrozumie jeśli dobrze trafisz i prędzej czy później pomoże wrócić do życia.

Sama pogrążając się w tych zaburzeniach nie poradzisz sobie. Nie wyzdrowiejesz, a używkami je potęgujesz. Czas wziąść się w garść i zawalczyć o swoje życie. Pomyśl sobie jak jest Ci teraz źle, jak tego nie nawidzisz, co czujesz gdy DR się objawia... Przykre prawda? Skieruj tę złośc przeciwko DR i zamień na energię do walki. Zastanów się jak pięknie byłoby być zdrowym... po prostu zwyczajnie, normalnie zdrowym - to chyba fundamentalny warunek wyzdrowienia i wystarczająca motywacja !

emi grass · Wysłany: Śro 14:56, 10 Mar 2010 Temat postu:

Witam,

Dziękuję za odpowiedz, bardzo mi pomogła w podjęciu drugiego kroku czyli podjęciu decyzji o leczeniu. Niestety nie potrafię na chwilę obecną zrezygnować z używek ale postaram się jak wszystko wróci do normy po wizycie u lekarza. Planuję zapisać się w przyszłym miesiącu. Mam nadzieje, że uda mi się w tego wyjść bo bardzo tęsknię za normalnym życiem. Wiele lat się zastanawiałam nad powodem przez który tak się dzieje i zawsze czułam, że podstawą może być ogromny stres jaki przechodzę na co dzień. Częste zmiany miejsc zamieszkania, stresująca do granic potęgi praca, przesadzone (teraz to stwierdzam) ambicje naukowe, śmierć bliskiej osoby, ciągłe życie w biegu, notoryczne zmiany otoczenia, problemy ze zdrowiem i wiele innych mogły sprowadzić do mnie do stanu w którym się znajduję. Na początku myślałam, że to jest dobre bo potrafię w ogóle nie wspominać o tych problemach i stresach dzięki czemu otoczenie było zawsze przekonane że mam się świetnie. Sama też o tym zupełnie nie myślę bo mózg "się wyłącza" i tyle, jestem profesjonalistką Smile

Nawet teraz jak jestem w pracy to jakoś sobie nie zdaję z tego sprawy i tylko co jakiś czas przypominają mi o tym ludzie otwierający usta w moją stronę Smile

Boję się tego, że skoro sobie uświadomiłam, że to choroba to będzie jeszcze gorzej, jak z samonapędzającym się kołem a ja już i tak straciłam wiele lat życia.
Żałuję też, że nie umiem przez to być spontaniczna jak kiedyś, też tak macie? Wszystko opiera się bardziej na bierności i czekaniu (na cos...?).

Dziękuję Ci jeszcze raz za wsparcie. Przewrotnie chyba się cieszę, że istnieje takie coś jak ta choroba, bo bałam się że jestem sama i po prostu nie umiem patrzeć "po ludzku na świat" i przeżywać z emocjami życia. Z pewnością to czego się dowiedziałam o tym jest moim najważniejszym odkryciem roku, bo dzięki temu mam szanse na powrót do realności! Już sama myśl o tym mnie tak cieszy, że są sekundy kiedy wracam na ziemie:) Krótkie ale są Smile

pozdrawiam serdecznie

p.s. pisałam tego posta 5 godzin... bo byłam zajęta myśleniem;-)

mysterious · Wysłany: Śro 15:46, 10 Mar 2010 Temat postu:

emi grass · Wysłany: Czw 11:56, 11 Mar 2010 Temat postu:

mysterious · Wysłany: Czw 15:22, 11 Mar 2010 Temat postu:

grzesiek 123 · Wysłany: Pią 1:35, 12 Mar 2010 Temat postu:

A ja polecam regularny wyczerpujący sport. W zdrowym ciele zdrowy duch. Wyświechtane przysłowie ale prawdziwe. Te kłucia w sercu i objawy depresyjno nerwicowe to najczesciej objaw mniej lub bardziej uświadomionego napięcia, które można rozładować właśnie przez sport. Mnie wypady rowerowe i bieganie przywróciły do życia, dały siłę i radość cieszenia siię zwykłymi rzeczami. Pozdrawiam!

emi grass · Wysłany: Pią 13:50, 12 Mar 2010 Temat postu:

emi grass · Wysłany: Pią 13:57, 12 Mar 2010 Temat postu:

mysterious · Wysłany: Pią 15:58, 12 Mar 2010 Temat postu:

Ja też zanim zdefiniowałem co mi jest miałem różne przypuszczenia Very Happy

a) jestem wybrańcem Boga
b) mam deprechę, schizę czy inne świństwo,
c) jestem nieśmiały, zamknięty w sobie
d) ... itd itp