Depersonalizacja

gendo

Witam jestem nowy na forum. Mam derealizację od 14 lat pamiętam nawet dzień kiedy to się zaczeło. Kiedy byłem mały chodziłem na kursy karate i sala gimnastyczna była słabo wietrzona i było w niej duszno. Po każdym treningu byłem zmęczony i kręciło mi się w głowie od zmęczenia i duszności. Dokładnie na zakończenie roku szkolnego w piątej klasie mojej podstawówki stałem przez 2 godziny na apelu. Po tym apelu zaczałem czuć się dokładnie jak po tych treningach ale tak już zostało na zawsze. Myślałem że to minie wsadzałem łeb do zimnej wody ale nie pomagało. Cały świat zrobił się jak jakiś film wszystko przestało do mnie docierać. Czułem jakby dosłownie ktoś założył mi na oczy klapki bo miałem wrażenie że widzę tylko to co mam przed nosem. Najgorsze były pierwsze 2 lata potem to zaczeło słabnąć ale nigdy nie wróciłem do dawnego stanu. Moja derealizacja załeżała najbardziej od światła. Pogoda musiała być umiarkowana jak było za jasno albo za ciemno to kompletnie odlatywałem. Najgorsze były upalne dnie w środku lata kiedy słońce świeciło na maxa wtedy świat już nie był nawet dla mnie filmem tylko normalnie statycznym obrazem z dziwnymi kolorami. Ale kiedy było za ciemno np. w zimowe wieczory też było źle. Najlepiej było w pochmurne dni bez deszczu wtedy światło było najlepsze i miałem najsłabszą derealizację. Odciałem się od świata przestałem spotykać się z ludźmi a nawet mówić.
I tak żyję od 14 lat. Derealizacji nie mam już takiej jak kiedyś i już nie zależy od światła ale dalej jest. Myślałem już sobie nawet że tak naprawdę moja derealizacja się skończyła tylko się do niej przyzwyczaiłem ale jednak miałem w życiu 2 albo 3 flashbacki kiedy przez kilka minut widziałem świat zupełnie normalnie.
Dopiero niedawno dowiedziałem się że w ogóle jest coś takiego jak derealizacja i że można to leczyć. Poszedłem do psychiatry ona mnie odesłała do psychologa ale leczą u mnie jakieś zaburzenia osobowości a ja bym chciał właśnie derealizację. Co prawda moja psycholog mówi że kiedy wyleczy się przyczyny to derealizacja też zniknie ale to potrwa przynajniej rok albo i więcej a ja już nie chcę czekać. Pytałem ją czy można to leczyć lekami ale ona mi odpowiedziała że jak wyleczę derealizację to nie będę miał motywacji żeby leczyć zaburzenia osobowości. To jest śmieszne bo to ja wiem czego ja chcę a nie ona. Boję się że jak pójdę do psychiatry i poproszę o leki to też mnie wyśle na jakąś psychoterapię bo pewnie wariatów którzy chcą żeby im przepisać leki przychodzi do nich całe pęczki.
Oprócz derealizacji mam całą masę innych rzeczy i już powoli zaczynam się łamać. Na razie trzyma mnie nadzieja że ten mój łeb da się wyleczyć ale jak się okaże że nie to chyba się zabiję. Byłem już na jednej psychoterapii i na jednej grupie wsparcia ale zrezygnowałem z nich bo to był dla mnie za duży stres a nie przynosiło rezultatów. To znaczy pomagali mi ale nie tak jak chciałem naprawiali różne inne rzeczy oprócz tych które są dla mnie najważniejsze. Ogólnie myślę że psycholodzy trochę mnie olewają.

lolek

gendo

Kasia

Troszkę się mylisz i źle porównujesz... Derealizację jako objaw nerwicy/depresji możesz porównac do kataru i grypy. Jeżeli pójdziesz do internisty to da Ci lek na grypę nie na katar. Musisz wyleczyc grypę żeby przeszedł Ci katar. Tak więc najpierw musisz leczyc nerwicę albo derealizację aby całkowicie przeszła Ci derealizacja. I nie ma leku na d/d jest lek na nerwice bądź depresję. A najlepszym z rozwiązań jest właśnie psychoterapia. Bo to jest lekarstwo dla duszy a nerwica bądź depresja jest chorobą duszy.

To na tyle:) I nie wiem czy się nie zakręciłam:P

gendo

lolek

D/d jest uleczalne.

Kasia

Źle mnie zrozumiałeś. Nie ma leku na d/d ale to nie znaczy, że nie można jej wyleczyć. Po prostu żaden psychotrop, inhibitor czy jak to się tam nazywa nie leczy d/d. One leczą a według mnie usypiaja nerwicę i depresję tym samym zmniejszając ich objawy czyli min. d/d. Ale na żadnym leku nie znajdziesz, że jest on typowo na dd.
Musisz zrozumieć, że nie da się raczej wyleczyć derealizacji natychmiast i jednocześnie nie zajmując się tym co tak naprawdę ją powoduje - czyli nerwica, depresja czy jak napisałeś w swoim pierwszym poście zaburzenia osobowości. To tak jakbyś chciał wyleczyć ten katar jednocześnie pozostawiając grypę i myśląc a niech grypa sobie zostanie, bo i tak najbardziej przeszkadza mi ten katar!!
Zrozum d/d mija ale pod tym tym d/d są dużo większe problemy Twojej psychiki i to nimi trzeba się zająć.

grzesiek 123

Siema! Może faktycznie masz zaburzenia osobowości, np. osobowość unikającą (skoro przestałeś spotykać się z ludźmi).

[link widoczny dla zalogowanych]

Psychiatra odesłał Cię do psychologa - oznacza to (co nie jest pewnikiem oczywiście) że nie jest z tobą tak źle. Często jest tak, że kiedy psychiatra widzi choć małe objawy depresji czy nerwicy - to przepisuje leki. Derealizację da się złagodzić lekami, ale najważniejsze, żeby usunąć źródło - nerwicę, czyli lęk i zacząć myśleć tak, by jego uniknąć. Miewasz napady paniki? przeszkadza Ci ciągły lęk? Piszesz, że masz derealizację od 14 lat, aż trudno w to uwierzyć, może masz po prostu dystymię i lękowo reagujesz na życiowe sytuacje? Jak zwykle polecam sport, nie ma rady, zeby po dobrym treningu na świeżym powietrzu nie poczuć się lepiej. U podstawy nerwic moim zdaniem w większości leży wyolbrzymiony lęk przed śmiercią lub kompromitacją który rodzi się wtedy kiedy mózg jest rozregulowany jakimiś stresującymi sytuacjami życiowymi lub substancjami psychoaktywnymi. Ja powiedziałem sobie "pier...ę to, jak mam umrzeć to teraz" i od tej pory zaczęło mi się polepszać... poszedłem na rower i w dupie miałem myśli, że mogę zemdleć czy zwariować, po prostu wku...łem się na chorobę i ją olałem - to był dobry ruch. Pozdrówki!

gendo

ffk

czy wy trochę za dużo nie teoretyzujecie? Wink

polecam bieg, albo ćwiczenia, w UK podobno terapeuci przepisują ją na leczenie depresji. mi pomogło.

prawda jest taka, że jak różne rzeczy nerwicowo-depresyjne zaczynają się sypać na głowę, to mają tendencję do mnożenia się. hmm, kiedyś z kolegami czytaliśmy książkę o różnych chorobach psychicznych i doszliśmy do wniosku, że właściwie każdy tam jakąś dla siebie znajdzie, jak nie kilka.

po co komu taka autosugestia - "jestem psychiczny"? wg badań podanych w książce, którą ostatnio czytam, 50% ludzi na świecie jest nieśmiałych, na pewno można im przypisać różne bzdury typu osobowości schizoidalne, unikające, "zaburzenia osobowości"? te pojęcia sobie są, żeby psychologowie mieli pisać o czym książki, ale próba segregowania ludzi za pomocą tych pojęć przypomina mierzenie temperatury za pomocą linijki. to tylko suche pojęcia, co to jest wzorowa "osobowość schizoidalna"? przypuszczam, że pod definicję podejdzie połowa moich znajomych..

gendo

Miałem dziwny sen związany z derealizacją. Poszedłem sobie do łazienki i tak sobie myślę że mam derealizację raz mniejszą raz większą ale teraz jest bardzo mocna. Wszystko wyglądało jak sen bo to był sen ale ja tego nie wiedziałem. Popatrzyłem się w lustro i zobaczyłem samego siebie i miałem strasznie zmęczoną i zmarnowaną twarz. Myślę sobie czy ten w lustrze to na pewno ja? I nagle zacząlem czuć strach ale to bardzo mocny aż się trzęsłem. Przestałem się patrzeć na siebie i strach się skończył. Znowu popatrzyłem na siebie i znowu po kilku sekundach poczułem ten strach. I tak kilka razy jak się patrzylem to czułem strach a jak nie patrzyłem to nie. I wtedy się obudziłem.

Victorek

cześć wam
Gendo co do twojego snu to rozumiem o co tobie chodzi, tyle że problem mój jest taki że ja nie śnię a tak mi się zdarza, kiedy są lepsze dni to nie, tyle ze tych gorszych jest więcej, czasem mam tak że jak patrzę w lustro to czuje się jakbym patrzył na jakiegoś inneo gościa i wtedy pojawia się zawsze to pytanie Czy ja to ja? jak to jest że to jestem ja? i czuje przy tym tak potworny lęk że nie można go nawet opisać, wchodzę wtedy w kompletny stan derealki, i dezorientacji który bardzo długo się utzrymuje. Czasem próbuje z tym walczyć i się udaje ale częściej przegrywam i zwyczajnie się męcze, i jestem pwien że już za chwilkę już za moment nie będe niczego pojmował ani wiedział. Po prostu zwariuję, i zniknę.
Jeżeli ktoś miał podobne odczucia to proszę dać dać znać, chętnie pogadam bo to pomaga

carlos

Witaj gendo.

Twój problem nie wygląda dosyć typowo. Tak czy inaczej jak do każdego to i do twojego należy podejść indywidualnie.
Psycholog powiedział Ci , że leczenie potrwa rok. Tego niewiadomo ! To zależy od Ciebie !
Widzę, że też niepotrzebnie stawiasz kontrargumenty na rady jakie dostajesz, zupełnie jakbyś miał problem adaptacyjny i nie wierzył już w pomoc dla siebie. To zupełnie naturalne w twoim przypadku.

Jeżeli jest Cię stać przydałaby się pomoc dobrego specjalisty ( psychologa/psychoterapeuty ).

Drugi punkt to UWIERZYĆ w ich właśnie pomoc.

Dalej musisz pracować i pracować nad sobą, w końcu to wewnątrz Ciebie znajduje się twój problem i Ty najlepiej jesteś w stanie go rozwiązać.
Leki, psycholog i inne postacie to wsparcie dla Ciebie.
Zaburzenia osobowości też są niewykluczone.

Pamiętaj tylko że twój problem z pewnością da się wyleczyć. Dziwi mnie trochę , że tyle lat byłeś w stanie się z tym męczyć i dopiero teraz robisz troche większe kroki w podjęciu leczenia.

Pamiętaj też, że trzeba być cierpliwym.

Nie myśl tylko , że dostaniesz jakiś cudowny lek , który w mgnieniu oka postawi Cię na nogi. Pamiętaj że najbardziej liczy się twoja determinacja i wiara w to , że możesz wrócić do normalnego stanu.
Te dwie bronie w połączeniu z czasem dadzą Ci korzystny rezultat.
Czasem ma się gorsze dni a czasem lepsze, ale tak właśnie wygląda wykres naszego zdrowia. Linia raz idzie w dół.. raz w górę.. raz w dół..raz w górę... aż w końcu się prostuje i wracamy do stabilności!

Piszesz też, że terapia pomaga Ci nie w ten sposób jaki chcesz. Piszesz, że pomaga w innych rzeczach. I bardzo dobrze bo takie rzeczy odkładają się w podświadomości i przeszkadzają Ci w powrocie do zdrowia! W twoim przypadku ważne jest by skupić się na tym aby mieć jak najmniej problemów i zlikwidować każdy trapiący Ciebie trud !

gendo

carlos