Depersonalizacja

Kasia

Żeby wyzdrowieć podstawą jest wiara w to, że to prędzej czy później nastanie... A jej bark i ciągłe szukanie "dziury w całym" odciąga ten moment w nieskończoność. Dopóki sam nie uwierzysz, że możesz to pokonać i to Ty sam bez niczyjej pomocy wątpię aby Ci się udało. Psycholog może być najlepszy na świecie może być mistrzem świata i poświęcać Ci każdą sekundę ale to i tak nic nie da jeśli Ty sam nie uwierzysz w siebie... nie zaufasz sobie i temu, że możesz wyzdrowieć i pokonac to co Cię męczy. Moim zdaniem w tym tkwi klucz do szybkiego pokonania nerwicy. Czekanie na to aż ktoś poda Ci gotowy środek, aż ktoś wskaże Ci właściwą drogę jest tak naprawdę bezsensu... bo niestety nikt nie zrobi tego za Ciebie.

Victorek

To prawda że trzeba z wiarą podchodzić do tego shitu, tylko to troche zależy kto co ma i wjakim jest stania. W moim na przykład przypadku są dni kiedy mogę sobie powiedzieć ale jest już lepiej to znak że zdrowieje, i wszystko będzie dobrze z tym że więcej momentów jest tych złych, derealka potrafi mnie trzymać tygodniami a później da ze dwa dni malutkiego polepszenia, i na nowo to samo i coraz to gorsze objawy. Mimo to wierzę że będzie dobrze, próbuję podbudować się wtedy kiedy jest lepiej, ale nie chcę wtedy nikomu kto jest w tym cholernym odrealnieniu mówić "musisz sobie powiedzieć że będzie dobrze", bo wtedy sprawdza się przysłowie zapomniał wół jak cielęciem był. Jedyne czym mogę pocieszać (co i mnie pociesza) to tym że też nie czuję siebie, że też z tym walczę, i mam tego okropnie dosyć. Będzie lepiej !

carlos

Bo na tym polega wykres leczenia. Linia raz idzie w góre (wtedy tryskamy opytmizmem ) , raz spada w dół ( mamy złe samopoczucie i najgorsze objawy ) i na koniec się stabilizuje ( wracamy do zdrowia ).

Widzę, że autor tematu boryka się, boryka i nie może znaleźć wyjścia.
Niestety, wiem że trudno i głupio to brzmi ale dalej musisz szukać kogoś , kto pomoże znaleźć Ci tą drogę. Jest wielu specjalistów i na pewno znajdzie się taki przez którego nie będziesz czuł się "olewany".

Ps. Ja się tak czuje olewany przez mojego psychiatre, boje się go cokolowiek spytać, bo on zaraz mnie ponagla lub strzela jakieś głupie teksty. Ale nie mam wielkiego wyboru i chodzę do niego i wierze, że w jakimś stopniu mi pomaga !

olunia155

ja na chybił trafił wybrałam moją z neta. :p to było na zasadzie że znalazłam paru, i które imię i nazwisko mi przypadło do gustu bardziej.
ale na razie nie narzekam, trochę pomaga leczenie, ale najważniejsze to wierzyć i myśleć pozytywnie(wiem że to cholernie trudne) ja mam raz dół, raz góra na razie taka huśtawka.

Kasia

Nie mówie, że "musisz sobie powiedzieć, że będzie dobrze", bo teraz jest u mnie w maire ok i mogę uznać, że najgorsze mam za sobą. Ja tylko mówie jak ja potraktowałam moją d/d i nerwicę. Ja poprostu wiedziałam, że musi być dobrze... mimo, że miałam koszmarne lęki, myśli egzystencjalne, ryczałam po pare razy dziennie i ogólnie nie wiedziałam co się dzięje. Mimo, że momentami było koszmarnie to i tak wiedziałam, że ja MUSZE z tego wyjsć i WYJDĘ. I w tym momencie wiem, że to właśnie to - ta wiara - najbardziej mi pomogło. Nie brałam leków, psychiatrę odwiedziłam 4 razy i dałam radę... nie wiem jak można inaczej bo poradziłam sobie właśnie w ten sposób. I nie zapomniałam jak to było u mnie. Ale w ten sposób to pokonałam i próbuje przekazać moje spostrzeżenia i moje rady. A każdy niech odnajdzie swoją drogę do zdrowia. Pawel z tego forum z którym tak często rozmawiałam swoje zdrowie zawdzięcza lekom i sobie. Te pierwsze pomogły mu się wyciszyć resztę dokonał sam. Ja miałam swoją drogę do zdrowia... każdy będzie miał swoją.

gendo

Witajcie po kilkuletniej przerwie.

Pisałem tutaj ostatnio w 2008 roku. Teraz mamy rok 2013, więc mojej derealce brakuje jakieś 6 miesięcy do okrągłych 20 lat. W sumie więcej przeżyłem w tym stanie niż na jawie.

Co chciałem powiedzieć, że dd powoli mi przemija. Od kilku tygodni/miesięcy mam tak, że miewam flashbacki i trwają one dosyć długo, tak co najmniej kilka minut. Kolory są żywsze i zajebiście widać trójwymiar Smile

. Widzę także ruch. W derealce nie widać, że coś się porusza, tylko jakby serię statycznych obrazów (nie wiem, jak to powiedzieć), a kiedy mam flashback, to zaczynam widzieć ruchy, jakby zwiększyła mi się ilość klatek na sekundę.
Mam flashbacki prawie codziennie, z małymi przerwami i w sumie mam co najmniej kilkanaście minut normalności dziennie.

Zrozumiałem już, o co w tym wszystkim chodzi.

Derealizację mam z powodu moich rodziców, którzy w tamtym czasie chcieli się rozwieść. W jakiś sposób wziąłem to na siebie. Do dzisiaj mam lęk, że zostanę przez wszystkich opuszczony i umrę w samotności.
Natomiast derealizacja mi się cofa, kiedy ktoś z własnej woli okaże mi w jakiś sposób sympatię, nawet drobną. Ważne, żeby to było z własnej woli, nie z mojej. Kiedy ja sam o coś poproszę, to to się nie liczy i na derealizację to nie wpływa. Na przykład kiedy poproszę dziewczynę, żebyśmy poszli na spacer, to nic się z dd nie dzieje, nawet jeżeli ona się zgodzi. Ale jeżeli ona sama to zaproponuje, to już tak. Z drugiej strony, jeżeli ona w jakiś sposób wie, że tego chcę (bo np. o tym wspominałem), to to się też nie liczy. Dowód sympatii musi pochodzić od drugiej osoby, nie może być z mojej inicjatywy - w takich warunkach dd mi się cofa.

Jednym słowem - to musi być niespodzianka.

Zobaczymy, co będzie dalej.

Simongg38 · Wysłany: Pon 21:16, 10 Mar 2014 Temat postu:

bedzie dobrze!!!