Depersonalizacja

Makówka

Najchętniej napisałabym tu całą swoją historie życia, ale kto to później przeczyta? A ja potrzebuje pomocy lub zrozumienia...Dlatego postaram się to skrócić do odpowiedniej długosci.
Tak więc zaczne. Chodzi o Derealizacje, z depersonalizacją mam mniejsze doświadczenie. Zaczeło się od imprez i tak dalej. Na początku wydawało mi się że hej, poprostu mam kaca, albo jakoś długo utrzymuje mi sie masa po paleniu marihuany i tak dalej, nie miałam doświadczenia z tym, po imprezie i nie spaniu dziwne uczucie utrzymywało się przez jakiś dzień, później wracało wszystko do normy. Derealizacja nie bardzo mi przeszkadzała, przyzwyczaiłam się do tego że jestem nie do życia po imprezach więc było całkiem dobrze. Zrozumiałam- czuje się jakby mnie nie było, jakbym była umysłem gdzieś poza ciałem, nie potrafie się skoncentrować, nie zdaje sobie sprawy z istnienia wszystkiego wokół mnie, nie mam nawet świadomości własnego ciała. To nie moje ręce, nie moja głowa, nogi i twarz. Ale w porządku jeden dzień daje rade... Potem zaczeło mnie to irytować, miałam koleżanke interesującą się w ezoteryce(dość despotyczna osoba) którą o to zapytałam, sama wierzyłam w energie, lubiłam medytować i takie tam sprawy więc jej ufałam. Powiedziała że duszą wychodze z ciała i że 'podróżuje' cóż, uspokoiła mnie, na bardzo długi czas. Wierzyłam że to nic poważnego.

Już nie wierze, zaczełam wierzyć w siłę umysłu, wiem że te brednie to było kłamstwo. Ale to mi nie pomaga, teraz jest jeszcze gorzej. Derealizacja nadchodzi w zupełnie nie oczekiwanych momentach i trwa. Trwa dniami, nocami, godzinami. Nie da się przy niej normalnie funkcjonować. Nie da się żyć.

Niedawno przeżyłam załamanie wszystkiego. Okej, robie bardzo źle, naćpałam się dxm'u i po tym mnie walneło bardzo mocno. Wiem że źle zrobiłam ale bardzo proszę, nie karzcie mnie za to. W każdym wypadku, to co przezyłam bylo szczytem, działanie dxm'u zeszło i wtedy sie zaczelo. Życie było bez sensu, chciałam umrzeć, albo nawet i nie, nie chciałam nic, mogłam trwać, choć nie chciałam. Ludzie byli tacy... puści, życie ludzkie było puste, wypełniała mnie pustka w środku. Wszystko było takie marne, szare i zupełnie bez sensu. Czułam się jakby świat miałby się zaraz skończyć a ludzie dookoła mnie byli jak puste kolorowe pomalowane marionetki, małpy w zoo, głupie nic nie rozumiejące a na ich oczach właśnie umierał świat.

Nadal dopadają mnie takie ataki, póki co było ich mało ale te stany derealizacji sie pogłebiają, codziennie cały czas, nie mogę się od tego uwolnić.

Nie wiem czy jest to dość czytelne, mam nadzieje że ktoś to zrozumie, bo potrzebuje narazie tylko tyle, zrozumienia, bardzo bym chciała.
Przepraszam za ten chaos w wypowiedzi, prosze o pomoc i jakiś odzew.
Pozdrawiam

bua18

zrobiłaś absolutnie najgorszą rzecz przy poczatkach dd, tzn wzielas dxm (ktory wywoluje derealizacje) polecam abstynencje, u mnie tez wzielo sie to od imprez 7 dni w tyg. standardowo idz do psychiatry po leki, i zaprzestan uzywek, powinno pomóc.

Makówka

nie wiedziałam ze dxm tak zadziała, abstynencji mam świadomość ale i ona nie pomaga poki co. Leki są konieczne?
wogole jak mają działaś takie leki ?

bua18

leki działają przeciwlękowo i antydepresyjnie, oprocz antydepreseantów przepisuje się neuroleptyki które zmniejszają uczucie odrealnienia i pozwalają na w miarę normalne funkcjonowanie.

Makówka

Okej, dzięki Ci za pomoc!