Depersonalizacja

Nimfadora

Witam Wszystkich . Bardzo się cieszę, że trafiłam na te forum. Bardzo długo szukałam informacji na temat tego, co może mi być. Poprzez te form uświadomiłam sobie że to właśnie dd. W pewnym sensie cieszę się , że nie tylko mnie to spotkało chociaż nikomu tego nie życzę bo życie z dd jest piekłem. Chciałabym opowiedzieć wam moją historię . Moje problemy zaczęły się trzy lata temu kiedy to mój tata zachorował na raka to był wstrząs moje życie obróciło się o 180 stopni . Wcześniej byłam pełną życia nastolatką nie miałam nic na głowie nigdy nie przychodziły mi do głowy myśli egzystencjonalne po prostu żyłam chwilą chyba jak każdy przed dd. Po śmierci Ojca wpadłam w pewien trans szukania u siebie chorób myślałam że to co spotkało go spotka także mnie . Kilka miesięcy po śmierci taty zmarł także mój dziadek co przyczyniło się do rozwoju mojej przypadłości . Cofnę się teraz w czasie podczas gdy mój tata jeszcze żył . Byłam w pracy dostałam ataku paniki nie mogłam oddychać ręce i twarz mi zdrętwiały w głowie totalna masakra myślałam już o najgorszym że umieram że to wylew lub inne cholerstwo , naszczęście był ze mną mój chłopak który wezwał pogotowie i wylądowałam na oddziale . Lekarze powiedzieli że to atak paniki z nerwów a drętwienie pojawiło się z braku potasu . Myślę że te zdarzenie było początkiem nerwicy lękowej a następnie dd. Po tym przeżyciu miałam oraz częstsze napady duszności i paniki przez strach przed kolejnym takim zdarzeniem ,dużo o tym myślałam i sama w pewnym stopniu się nakręcałam . Następnie nie wiem od kiedy pojawiła się dd . Zaczęło dziać ze mną coś dziwnego patrzyłam na świat tak jak by przez lustro jakbym oglądała jakiś film wszystko było nierealne nawet ja muszę czegoś dotknąć by sprawdzić czy to coś istnieje czuję jak by moje ciało robiło wszystko automatycznie a prawdziwe ja było zamknięte w ciele to trudne do sprecyzowania boję się patrzeć w lustro bo widzę tam dziwną osobę tak jak bym to nie była ja . To wszystko jest przerażające nie wiem już jak mam żyć kiedy wszystko jest nierealne . Brakuje mi tych czasów ,, normalnych” nie dziwnych . Kończę właśnie studia mam do napisania pracę licencjacką dd mi to uniemożliwia nie mogę się na niczym skupić, brak mi jakiejkolwiek motywacji , nic mnie nie cieszy . Boję się otworzyć rano ozy bo znowu będę musiała przeżywać ten koszmar wolę spać. Chciałabym żeby wszystko było jak dawniej ,, normalne” . Mam kochającego chłopka który mnie wspiera w dd opowiedziałam mu o wszystkim naszczęście on mnie zrozumiał nie tak jak ludzi starej daty np. moja mama kiedy mówię jej o tym co się ze mną dzieje odpowiada że przez te nerwy i głupoty skończę na psychiatryku .Boję się także że moja głowa już tego nie wytrzyma i tak będzie ogólnie boję się wszystkiego . Nie wiem jak mam sobie z tym poradzić jak na razie nie byłam żadnego specjalisty , łykam tylko ziołowe tabletki na uspokojenie i piję melisę ale to ni nie daje. Sad

Proszę doradźcie mi co mam robić żeby wszystko było jak dawniej ,, normalne” czy tylko zostało mi się zgłosić do specjalisty ? Czy mogę poradzić sobie jakoś z tym sama? Bo już tego nie wytrzymam wykończę się ;(

Patryk_7

podstawa - udać się do lekarza psychiatry. w takim stadium bez leków jest zbyt ciezko, wiec jak najszybciej sie zarejestrowac (jezeli dysponujesz pieniedzmi to wiadomo lepiej prywatnie, wszyscy znamy NFZ) Nerwice z reguły leczy się psychoterapią ale to po wizycie u psychaitry

Loug

Wszyscy mówią psychiatra, psychiatra. Jak to twoja pierwsza wizyta to wątpie, żeby wprowadził farmakoterapie. W tym chaosie, który panuje w Twojej głowie i wszyscy doskonale znamy (początek dd) trudno będzie ci dokładnie opisać swoją przypadłość. Przepisze ci ziołowe leki na uspokojenie i do psychologa (coraz więcej osób ma takie same objawy i większość odsyłają do psychologów).

1. Musisz sobie zdać sprawę z tego, że nie zemdlejesz, nie dostaniesz wylewu i nie jesteś na nic chora.

2. Żyjesz jak dawniej, ale coś w twojej głowie ci w tym przeszkadza,
dd zostawia trwały ślad na psychice człowieka - ale nie w postaci lęków, paranoi czy innych stanów - poprostu masz świadomość tego, że przeżyłaś taką chorobę a myśli egzystencjonalne będą, tylko bez lęku.

3. Jeżeli masz to po marihuanie, a nie chciałaś tego napisać, to objawy łagodnieją po pół roku.

4. Naucz się wyrażać swoje emocje - coś cię wkurwia to jebnij tym Wink

zacznij biegać, jeździć na rowerze - nauczysz się wyrażać emocje, poznasz swoją wartość to dd zniknie - większość psychologów tak uważa

5. Pij magnez, zdrowo się odżywiaj, wysypiaj się

6. Nie mów rodzicom o swoich problemach... napisz to lepiej na forum...
Po reakcji Twojej mamy wnioskuje, że w krytycznym momencie choroby może ci jeszcze wojne zrobić w domu, że wymyślasz sobie choroby, a wszyscy wiemy jak cierpisz

Ja jestem osobą, która przeszła to piekło bez leków. I radziłem sobie z tym sam.

Trzymaj się Smile

123698745

przecież dalej masz dd

Nimfadora

Loug wielkie dzięki za porady na pewno postaram się z nich skorzystać Wink

bardzo mi miło że ktoś zainteresował się moją historią Wink

co do marihuany to nigdy tego świństwa nie miałam w ustach a mam pytanko czy przyczyną dd może być alkohol ? Mam jeszcze pytanie jak sobie radzicie przy kumulacji dd ? bo gdy objawy się nasilają dostaje ataku paniki i mam stany lękowe że zaraz umrę jak sobie z tym radzić ? łykam wtedy ziołową tabletkę na uspokojenie i piję melisę ale to nic nie daję ,wiem że to siedzi w mojej głowie ale nie potrafię sobie wmówić że to minie i będzie dobrze Pozdrawiam Wszystkich

Patryk_7

to jest wlasnie najgorsze, jak człowiek wie że to przejdzie lecz nie potrafi w to uwierzyć i siedzi z myślą ze tak pozostanie. Cięzko cokolwiek w takich atakach poradzić, ja zwykle przeczekiwałem, starałem sie na czymś skupic (bardzo pomagały mi filmy, bo odciągały moją uwagę i czas szybciej leciał, sprobuj). Cierpialem , cierpialem az wkoncu po miesiacu, dwoch, objawy łagodniały i stan się stabilizował. U ciebie prawdopodobnie bedzie tak samo, lecz ile to zajmie - trudno powiedziec. Napewno nie za długo.

Nimfadora

Mam nadzieje że nie za długo bo już meczę się z tym około 5 miesięcy ale 2 ostatnie miesiące są straszne Chciała bym znów zacząć żyć pełnią życia Wink

Najgorsze jest to że nie tylko ja to przeżywam a także mój chłopak który musi wysłuchiwać moich głupot typu,, dziwnie mi , zaraz umrę , pomóż mi proszę .. " cały czas mnie wspiera choć wiem na pewno że mu też cięzko patrzeć jak z wesołej dziewczyny stałam się ( ponurakiem któremu jest dziwnie )

naym

addd

Po dragach mija najłatwiej, ponieważ taka derealizacja ma ostry przebieg, spowodowana pojedynczym wydarzeniem (bad tripem).
Jest to lęk przed tą krzywą fazą, zwariowaniem, i wraz z czasem spędzonym na trzeźwo zdrowiejemy.
Nawet udowodniono to naukowo, że tym którzy mają po dragach szybciej mija niż innym, gdzieś miałem linka do tych badań.

naym

Loug

Derealizacja mija i bez względu na wszystko należy się nie poddawać!

123698745

no tak
ale psychozy raczej nie masz pewnie Cię kręci korporacyjna tandeta amerykańskiego dramatu Very Happy