Depersonalizacja

bua18

heh cegłą budzic nie próbuj, przynajmniej nie za mocno. Ale za to:
-wbudzaj pozytywne uzucia, dostarczaj ciekawej rozrywki. my ddowcy mamy problem z odczuwaniem emocji i kazda ich namniastka jest jak balsam na nasze chore dusze
- nie staraj się zrozumieć za wszelką cenę, bo ci się to nie uda. gdy ta osoba ma atak, bądź przy niej , przytulaj i czekaj az przejdzie, nie wypytuj.
- nie ignoruj choroby i nie traktuj jej jak osobe zdrową.. ludzie czesto zapominają o tym co w naszych glowach i nie pamietaja o tym że czujemy sie dziwnie 24h/ dobe, mimo tego iz utrzymujemy pozory normalnosci. Z racji tego maja wobec nas wymagania, ktorych my nie mozemy czasem spelniac. Czasem mamy humor z dupy przez bo dd szaleje w nas, wiec nie wymagajcie od nas bysmy wzieli sie w garsc i byli weseli. Nie mamy nad TYM kontroli, (przynajmniej przez pierwszy rok Razz

)
- SŁUCHAJ tego co mowi osoba o chorobie, chociazbys tego nie rozumiał, czesto mamy ochote ubrac w slowa to co w nas siedzi, ale nie lubimy z drugiej strony jak ktos nas do tego zmusza. Nie lubimy tez jak ktoś tego tematu UNIKA, bo się go BOI. Chcemy czuc wsparcie
- staraj sie zawsze znalezc tej osobie zajecie i odwrocic jej uwage od choroby

No i moja rada do ciebie, nie podchodz smiertelnie powaznie do tego dd. jesli calyt czas bedziesz sie martwil o ta osobe i jej stan zdrowia i wypytywal czy wszystko ok. wkoncu taki osobnik tez bedzie sie na niej skupiac i zacznie sie nad soba uzalac(uwielbiamy to), doprowadzajac cie do depresji. I siebie zreszta tez.
nie pozwol zeby choroba determinowala wasza relacje, czesto robia sie z nas wampiry energetyczne (zwlaszcza jesli mamy kolo siebie empatyczna i przemiła osobe) i swoje stany emocjonalne przelewamy na bliskich, dostarczajac im mnostwa stresów i strachu. natomiast gdy nam przejdzie nawet nie pamiętamy o tym, co nas targało. nie mozna tego powiedziec o czlowieku zdrowym który patrzy na takie coś(np atak paniki)... Może to być całkiem traumatyczne.. Więc zastanow sie czy jestes na to gotowy.
Takze z jednej strony nie mozna nas traktowac jak zdrowych, z drugiej jako chorych tez nie. Najlepiej jest mieć do tego dystans. Dla wlasnego zdrowia i po to by ta osoba trzymala sie w pionie , a nie truła na temat dd.
No i trzeba pamietac o wlasnym zdrowiu psychicznym, by nie zyc czyims zaburzeniem,( to moze byc strasznie wyniszczajace i toksyczne.)
Bo nic nie mozemy zrobic by sprawic zeby ta osoba byla zdrowa! i ta bezsillnośc moze bardzo boleć.
Nie daj se wlezc na glowe, jak osobnik sie uzala zbyt dlugo to potrzebuje malego kopa.
No i zawlec na jakas terapie i do psychiatry po leki.

bua18

trafnie napisales ze bliscy moga poczyc sie zostawieni na progu, odtraceni. To prawda, ale my tez czujemy sie wyalienowani, zodseparowani od wlasnego 'ja' , od swiata i bliskich czujemy sie niezrozumiani. naprawde ci wspolczuje, ale czeka cie małe emocjonalne sudoku i jak naszybciej przymij jakas strategie. bo bliskie kontakty z ddowcem bez zadnej strategii to jak zabijanie siebie na raty.

Ryvell

Dziękuję za odpowiedź, na pewno przyda się mnie i innym Smile

pewnaosoba

nie można zostawiac takiej osoby samej, jesli ciagle jest w stanie ataku. ja jak mialam atak to musialam slyszec czyjs glos, a gdy bylam sama wydzwanialam do rodzicow zeby cos do mnie mowili, to mnie uspokajalo. mozesz trzymac te osobe za reke delitaknie i mowic ze wszystko jest dobrze, ze nic sie z nia zlego nie stanie itp
poza tym ja np nie lubilam, jak ktos mnie ciagle wypytywal: jak sie dzis czujesz? troche lepiej?( znaczy jak juz tak nie panikowalam to pytano sie mnie czy juz lepiej, a wiadomo ze caly czas bylo beznadziejnie i strasznie ciezko) wtedy slyszac takie pytanie mysle sobie ze ktos bagatelizuje moj problem i nie rozumie co czuje...ogolnie raczej nie wypytywac...
wysluchiwac ale nie mowic ze rozumiem, bo wiadomo ze nie.
no i podpisuje sie pod tym co bua napisala.

Ryvell

pewnaosoba

czasem chce sie byc samemu ...to chyba trzeba wyczuc, czy ktos mowi tak bo jest tak "wkurzony i chce miec swiety spokoj" czy rzeczywiscie chce pobyc sam ze soba by zebrac mysli itp....tak wiec tu chyba gotowej recepty nie dostaniesz....

zegnajjasmino

mi podczas całego przebiegu choroby pomagała po prostu obecność moich bliskich. w "nowym, zmienionym" świecie bardzo mi pomagało to, że moja rodzina i przyjaciele wciąż są tacy sami. to poczucie stałości było cudowne.
moja mama dzielnie wytrzymywała moje stany depresyjne i nie robiła wyrzutów kiedy musiałam wyjść ze szkoły bo dd była tak silna, że nie mogłam wytrzymać. moja przyjaciółka była ze mną przez cały czas, wysłuchiwała za każdym razem, jak miałam potrzebę opowiedzieć jej co czuję. mówiła : "wiem, ze teraz ci się wydaje to niemożliwe, ale pewnego dnia będzie tak jak dawniej".
najważniejsza jest obecność i wsparcie, to że nie odejdziesz od tego kogoś. ja czuję, że jak stanę na nogi to będę dla tych osób zawzse podporą, czegokolwiek będą potrzebowały.

Magda

jak miałam silne dd to cały czas potrzebowałam być przy kims bliskim, głównie przy mamie, może to śmiesznie brzmi ale mając np 18 lat mama siedziała w moim pokoju żebym zasnęła bo się bałam..