Depersonalizacja

Zuro

mam atak d/d, nie wiem czy żyję, czy to wszystko jest realne, czy ja to ja, mam nadzieję że to już ostatni i teraz musi być lepiej. Już tak się czułem dawniej, za pierwszym spotkaniem z d/d, więc teraz muszę z tym walczyć... tylko że ciężko jest, muszę się rodzicom zwierzyć, bo inaczej będzie ciężko...

addd

A skąd się biorą takie myśli? Dlatego, że o tym myślisz!
Więc nie ma sensu "walka" z tym. Po prostu innej rady niż to, byś przestał o tym myśleć, nie ma.
W innej sytuacji takie odczucia mają swoją przyczynę, np. u mnie jest to głównie fobia społeczna, u innych inne problemy, z tego co mi się wydaje Ty nie masz żadnych znaczących problemów w życiu, a więc myślę, że w Twoim przypadku to wszystko bierze się z nudy - rozwiązanie to odciągnąć myśli od tego, skupić się na czymś innym, najlepiej zapomnij o tym wszystkim, możliwie unikaj tego forum.

Zuro

wiem, już miałem się kłaść wczoraj spać i zgodi z radą użytkownika 1236 itd. Wink

zacząłem robić pompki, coś mnie tknęło, usiadłem na łóżku i zacząłem ekhm, konwersację ze samym sobą(nie bierzcie mnie za psychola), zadałem sobie pytanie: czemu to wszystko miało by być nierealne, czemu moje zmysły miały by przedstawiać coś, czego nie ma? I... się uspokoiłem, bardzo się uspokoiłem.

klawiszq92

to jest dobra broń na lęki i derealizacje, jak napisałeś u góry czyli racjonalizowanie sytuacji Smile

Zuro

wiem, stosuję ją jak tylko mam chwilkę czasu, bo w biegu bardzo ciężko sobie to wszystko tłumaczyć Wink

jest poprawa!

Loug

pisałem różne mądre i mniej mądre wypowiedzi na tym forum, ale jeżeli mam ci powiedzieć 100% prawdy to żeby z tego wyjść musisz wiele zmienić w swoim życiu... przede wszystkim stonować trochę, nauczyć się wyrażać emocje i pracować nad sobą... nie znam cię, ale po twojej "konwersacji ze samym sobą" zaryzykuję stwierdzenie, że to nerwica... te natrętne myśli często o absurdalnej treści...

poluzuj na maksa zawory, pierdol to fikcyjne szczęście, do którego dążą wszyscy... 90% populacji jest zbyt zabiegana, żeby zatrzymać się na chwilę i zastanowić się nad sobą i całym światem... napewno sytuacja życiowa i pieniądze nie są celem ludzkiego życia - my mamy ten dar wydaje nam się, że nie mamy emocji, a jesteśmy nimi nasyceni aż po czubki włosów... w pewnym sensie jesteśmy bardziej ludzcy... dlaczego więc nie możemy mieć szansy aby być kimś lepszym, dzielić się sobą z innymi, kochać i być kochanym,zmienić jutro i iść przed siebie

każdy z nas powinien spojrzeć wstecz i zastanowić się, czy gdybyśmy kierowali się czysto ludzkimi wartościami nie byłoby lepiej? nie byłoby dd i wielu problemów, nie przeklinalibyśmy tego wielkiego daru, którym nas obdarowano - życia... nieistotne skąd się wzieliśmy, ale ważne co dzięki temu możemy i nie zapominajmy do czego jesteśmy powołani... dd to stan w którym otoczenie i sytuacja w nim nas przerasta, ale wtedy trzeba spiąć poślady i powiedzieć "nigdy się nie poddam przez szacunek do samego siebie i moich bliskich, przeżyłem dużo gorsze sytuację, poradzę sobie i w tej i stanę się mocniejszy"

@poleciałem sobie jednym ciągiem... nie jestem poetą, no ale edytował nie będę, bo jestem jaki jestem i przy tej wersji zostanę, poza tym mojego życia nikt nie zedytuje ;p chyba dobrze przekazałem to co chciałem

Zuro

i takiej wypowiedzi mi było trzeba, to prawda, mam te pieprzone natrętne myśli, w tym jedną z najmniej przyjemnych, że śpię, wiem, że się obudziłem, ale mam takie wrażenie, że jednak to wszystko to sen. Wiem że przejdzie, jak dla mnie, to moja d/d jest spowodowana dojrzewaniem, burzą hormonów, zresztą widzę, że większość to nastolatkowie. Więc ekhm, spinam poślady i walczę dalej, ostatnio bardzo osłabła(można powiedzieć, że pojawiły się pęknięcia na tej szybie, tylko ci co mielo d/d to zrozumieją), ale znów co nieco przybrała na sile, moja wina, za bardzo znów wkręciłem się w myśli egzystencjalne, ale znajdę sobie zajęcie i wyjdę z nich

Zuro

ech, wróciłem po awarii kompa, a to cholerstwo wciąż mnie trzyma, puściła już ładnie, ale dwa dni temu, znów złapała i mnie trzyma... cholera... myślałem że w końcu z tego wyjdę...

bogna26

Zuro, nie martw się. Mnie też dopadła po raz kolejny deralka, a było już naprawdę dobrze... Ale skoro doświadczyliśmy poprawy, to znaczy że nasze organizmy/ umysły są w stanie powrócić do lepszej formy, do normalności. Tylko coś nas blokuje, aby mu to umożliwić. Tym czymś są nerwy, strach i lęk- często nieadekwatny i tylko sami się nakręcamy..
Pięknie o tym wszystkim tu piszę i taka niby mądra jestem, a sama jestem udupiona z derealizacją od 3 miesięcy... :-/

Zuro

wiem koleżanko, ja też wyzdrowiałem dawno, ale na niedługi okres, co dziwne, teraz jest o wiele słabsza. Powód? Praca, praca, praca, nie myślę tak mocno o tym g*wnie, bo to tylko pogłębia ten stan, z tego co zauważyłem i wyczytałem, a teraz żniwa(kocham wieś po prostu) więc człowiek pomimo wieku(16 latek na karku) potrafi się styrać jak nie wiem i wtedy to cholerstwo puszcza, oj puszcza... bo się tego tak już nie boję, przestałem wierzyć, że przez to mogę oszaleć, czy coś, że mogę pozapominać wszystko i wszystkich, tzn. jak nachodzą te myśli czasem, to krótkie: przecież to by było bez sensu, gdybym zapomniał, oraz: skoro przez tyle czasu się nic nie stało, to co teraz mogło by się wydarzyć załatwia sprawę... bo jeśli je do siebie dopuszczę, to od razu szyba zaczyna się robić grubsza, odpływam, nachodzą następne myśli i jest ta tzw. pętla, o której gdzieś czytałem...

Zuro

fuck, znów dopadła... znów mocno, bo o tym cały czas myślałem, dopuściłem do siebie te myśli, że może jestem na coś chory, że zapomnę języka(tzn. nie będę rozumieć Naszej mowy), wiem, że to bez sensu, ale to bardzo nieprzyjemne uczucie... ech, sam się w to wkopałem... szyba znów się pogrubiła, masakra po prostu.

Patryk_7

"Aby było lepiej, najpierw musi być gorzej."

-tak zawsze sobie tłumaczę pogorsznie nastrojów, ataki itp. Moze to smieszne i banalne ale wbrew pozorom podnosi na duchu i daje nadzieję.

Jest jeszcze jedno zdanie które bardzo mnie motywuje i daje siłę do walki w krytycznych momentach:

"Ból przeminie, duma pozostanie na zawsze."

Magda

czasami cieszę się, że mnie to spotkało. bardzo wiele się wówczas o sobie dowiedziałam, lepiej poznałam swoje ciało, właściwie swoją psychikę. i tak jak piszesz, duma pozostanie - tak, jestem dumna, że nie poddałam się wtedy, gdy było najbardziej koszmarnie:)

Zuro

hm, teraz mam niezłą jazdę. Niby widzę już prawie bez szyby, ale w realność mi ciężko uwierzyć, że żyję na tym a nie innym świecie. Trochę bez sensu, dodam do tego lęk, przed zapomnieniem języka i straceniem pamięci i mam mieszankę wybuchową powiedzmy