Depersonalizacja

sebuś_śląsk

Bez proszków i psychologa? To podziwiam i to bardzo. Ja bym tak nie dał rady.

grzesiek 123

Teraz jak z perspektywy czasu patrze na moje przeżycia z przeszłości to wiem, że chyba najważniejszym lekarstwem i czynnikiem pozwalającym na dojście do normalności i wyrwanie z d/d jest IGNOROWANIE OBJAWÓW. Wiem, że trudno to zrobić, ale wlaśnie dlatego jest to forum, żeby ci, którzy z tego wyszli dali przykład i świadectwo tym, którzy się z tym zmagają. Ja byłem praktycznie sam z moimi objawami i niewiedza była moim największym wrogiem. Nie wiedziałem co mi jest przez co sie strasznie wtórnie nakręcałem co potęgowało objawy. Od czasu kiedy wyzdrowiałem zdarzały mi się czasem słabsze dni kiedy stres robił swoje i d/d była blisko. Niestety nie miała już ze mną szans bo ona wygrywa tylko wtedy kiedy człowiek nie ma z tym doświadczenia i się boi. Ja się nie bałem, wiedziałem co to jest i ignorowałem objawy, d/d szybko znikała. Człowiek w d/d boi się co z nim będzie, czy wyjdzie z tego? Najczęściej nie wierzy w rychły powrót do zdrowia ze względu na nerwicę czy depresję zmieniającą podejście do życia. Ja z tego wyszedłem i mówię wam : nie bójcie się, ignorujcie objawy, podejdźcie do tego z boku, traktujcie to jako ciekawostkę a wszystko szybciej wróci do normy. Wystarczy spojrzeć na forumową karierę tych, którzy byli tu od początku. Teraz już się nie udzielają. A dlaczego? Bo wyzdroweli. Pozdrawiam wszystkich cierpiących Smile