Depersonalizacja

AniaM.M.

Nie wiem co napisać...męczyłam się 7 lat, siedem bardzo długich lat. Przeszło z dnia na dzień i rozpoczął się nowy rozdział w moim życiu. W chorobie wyklarowała się u mnie nowa osobowość jakby, poprzez dogłębną analizę siebie (w trakcie "choroby"), swoich zasad moralnych, swoich popełnionych błędów, analizowalam całą siebie. Teraz, nie jest tak ze od tak mozna ta analize wylaczyc, ona caly czas jest, z przyzwyczajenia. Dziwnie jest po 7 latach z dnia na dzien przestac sie bac, zaczac widziec wszystko, czuc siebie i innych (ogolnie mialam wiele objawów), czuc sie innym czlowiekiem, z innymi cechami. Jakby wszystkie moje złe cechy zamieniły sie na dobre. Teraz mam nawyki z "choroby" ale rzadko. Np. w sytuacji w ktorej jeszcze niedawno bardzo sie balam i uciekalam w siebie, dzisiaj mam przez moment przeblysk choroby i na chwilke czuje sie chora ale zaraz przypominam sobie ze to tylko samo nakarecanie sie a tak naprawde juz jest po wszystkim. Wszystkie sytuacje ktore wczesniej byly opatrzone lękiem dzisiaj musze oswoic. Prawdopodobnie nie zrezygnuje z terapii oraz mozliwe ze lekarz nie pozwoli mi odstawic leków (pernazyna) na nerwice.
Bardzo pomogła mi wiara (na ktora nawrocilam sie w "chorobie"), samozaparcie i milosc do dziecka...chociaz i tak dlugo to trwalo.

Dzisiaj wiem ze marzenia się spełniaja i zawsze opłaca sie kazda praca nad soba, przynosi plony. Nawet jesli cierpienie jest wg nas ogromne ale w tym czasie walczymy intensywnie i pracujemy nad soba to ZAWSZE przynosi to pozytywne plony.

Bede tutaj zagladac choc przyznam ze raczej nie za czesto i nie bedzie mi to sprzyjac raczej. Chce jak najwiecej zapomniec. Ale nie wymarze z pamieci 7 lat męki i chyba nie chce. Cierpienie buduje pokore dlatego nie chce zapomniec tego co przeszlam.

Wam tez sie uda.

karji

Bardzo ale to bardzo sie ciesze! Ja juz sie mecze ponad rok i nic nie ustepuje. A tak szczeze co Ci pomoglo? Jakos to olewalas? Zdazylo sie cos szczegolnego dzien przed? Pozdrawiam!

AniaM.M.

Bardzo mnie dziwi to że ja tak naprawdę chyba nic szczegolnego nie zrobilam, ani tez nie wydarzylo sie nic.

Bardzo prosiłam Boga aby zabrał to ode mnie, obiecałam że bede starała sie Go nie zawodzić w moim zyciu (tak jak miało to miejsce dotychczas przed chorobą), że będę już zawsze wierzyła, pomagała innym, że juz naprawde wycierpiałam się dość i już wyniosłam swoją szkołę. Mówiłam też do siebie, że nie moge juz tak dalej życ, że to juz koniec, dla dobra nie mojego ale moich najblizszych. W chwili gdy ustapilo mialam bardzo ziecki dzien, samopoczucie tak zle ze ledwo wytrzymywalam. Ale wciąż wierzyłam że te cierpienie ma sens. Wciaz staralam sie walczyc o siebie, wciaz zastanawialam sie nad tym jaka chce byc po tym wszystkim. I udalo sie byc taka jaka chcialam. Kiedys (przed choroba) bylam leniwa, pyskata, szukajaca ekscytacji w zyciu, marnowalam swoje talenty, zle traktowalam najblizszych, mialam w sobie nienawisc, żal, nie wybaczałam. Raniłam, łamałam serca nie zastanawiając sie jak oni cierpią, rozkochiwałam i rzucałam, nie z premedytacja ale nie obchodzilo mnie co oni czuja. Przy tym wszystkim zawsze czułam ze poniose za to kare, ale nie dowierzalam temu. Przez 7 lat choroby tak strasznie żałowałam tego mojego zachowania w życiu, tak to sobie strasznie wyrzucałam, nie mogłam sobie wybaczyć. Znienawidzilam siebie i musialam od nowa zbudowac swoja osobowosc jakkolwiek to brzmi. Pokochac siebie i sobie wybaczyc. Ustalic co jest teraz dla mnie wazne a co niewazne.
Teraz jestem/ czuje sie odwrotnoscia, pokorna, wierzaca, raczej małomowna (nie czuje potrzeby gadania bez powodu), wspolczujaca, dobro najblizszych jest dla mnie wazniejsze niz moje, lubie sprzatac, pracowac i czuje potrzebe aby dbac o innych oraz o siebie. Mam apetyt na zycie, nie narzekam, i wiem że bedzie dobrze. W tym wszystkim, co mnie cieszy i za co dziękuje Bogu, nie ma we mnie grama pychy czy zarozumiałosci.
Wierze ze moje cierpienie mnie odmieniło całkowicie i miało głęboki sens.

karji, i wiem jak ciezko ale staraj sie hamować nakrecanie.

karji

Czyli derealiazcja w pewnym sensie zmienila twoje zycie na lepsze. Ja tkwie w tym ponad rok, ale wywolala to marichuana. Jak myslisz czy mozna jakos pomoc sobie, w taki sposob aby szybciej z tego wyjsc?

pacpac

rrroksana

Ja mam DD odkad zaczelam miec lęki, gdyz cierpie na nerwice lekową. Lecze sie antydepresantami juz 3 miesiace i od okolo miesiaca nie mam juz zadnych lękow natomiast mam DD co przeszkadz mi w zyciu a mam duzo marzen i planow. DD jednak to wszystko blokuje. Wierze ze bedzie dobrze.

Babuch

rrroksana

Hejka

Jak nie masz lęków jak piszesz to pozostaje ci tylko czekać tak jak ja Smile

Ale sam fakt że nie masz lęków nie pozwoli ci szybko wyzdrowieć nie chce straszyć ale potrzeba do tego czasu ja nie miałem lęków ponad 4-5 miesięcy i co ? dalej mam derelke ale już bardzo bardzo bardzo słabą Smile

z czego się ogromnie cieszę Smile

rrroksana- musisz wierzyć w to że bd tak jak dawniej Smile

to daje ogrom siły Smile

to nie ma prawa cię zabić ani doprowadzić do zwariowania lecz może się tak czasami wydaje że to cię do tego doprowadzi ....

Nie martw się bd dobrze minie ci to gówno mogę się założyć (o co chcesz) Very Happy

Więc trzymaj się dziewczyno damy rade Smile

nie poddawaj się , walcz z całych sił Smile

3maj się koleżanko :* Pozdrawiam Smile

jak chcesz to pisz na priv można pogadać hehe (lecz nie nalegam Very Happy

) pa pa

Aure

Babuch podrywaczu.

PoSSRI

Drjeffersoon84 · Wysłany: Wto 18:23, 18 Mar 2014 Temat postu: