Depersonalizacja

a.g

witam serdecznie.
jestem jedną z was.męczę się z tym gównem d/d...nawet nie wiem,czy ja w ogóle żyję. Sad

mam pytanie do tych,którzy wyzdrowieli.
czy używając stwierdzenia 'wyzdrowiałem',macie na myśli,że wszystko jest takie jak było przed d/d?w sensie poczuliscie wyraźny moment,kiedy to odeszlo?czy wasze wyzdrowienie polega na tym,że po prostu się nie nakręcacie i staracie o tym nie myśleć,ale mimo to jesteście odrealnieni?proszę zdrowych,aby opisali jak to jest.jak wyglądał wasz powrót do zdrowia.
czekam,pozdrawiam

Genio88

też mnie męczy dd,wydaje mi się że te osoby naprawdę wyzdrowiały i czują się jak przed chorobą,tylko na to trzeba czasu Smile

polandpolandpoland

można by rzec (wyzdrowiałem), że wróciłem niemal całkowicie do tamtego mnie (przed dd). Zmieniłem się trochę na pewno, gdyż dd trwało u mnie 3 lata. Staram się myśleć i działać "normalnie". Nie wierzę już w te bzdury, które sobie wkręcałem przez 3 lata. Czuję się szczęśliwy, zamierzam teraz już żyć i spełniać marzenia!!! Wam też tego życzę Wink

polandpolandpoland

dodam, że nie brałem żadnych leków, gdyż to nie jest dolegliwość fizyczna

Nutka_Krk

A ja brałam leki bo moje d/d było wynikiem depresji. Nie odczułam konkretnego momentu w którym to odeszło. To znika nawet nie wiadomo kiedy, przestajesz o tym myśleć i już Smile

Żyje się jak przed tym wszystkim, a nawet lepiej bo wszystko bardziej cieszy Wink

Pozdrawiam!

bua18

eh dolujecie mnie. ci co wyzdrtowieli mieli dd do max pol roku rok. albo kilka miesiecy. ja juz mam prawie dwa lata.. wydaje mi sie ze ta dd sie tak zakorzenila ze nie wiem czy pusci w ogole.

olunia155

nie martw się też tak mam. to jest bardzo dołujące, ale...
może nam potrzeba więcej czasu.
wiesz zależy pewnie od osobowości, czy stale wszystko analizujesz , zamartwiasz się?

czasem mam wrażenie ze jestem już blisko, ciut , ale niestety nadal nie TO

bua18

wlasnie niie! nie mysle o dd. mam olewczy stosunek do wiekszosci rzeczy (chyba ze cos lub ktos mnie wkurwi, to wtedy czesto o tym mysle, ale staram się nad tym panowac i odwracac swoja uwage..
i NIC. tzn jest lepiej.. nie powiem. Rzadko czuje totalne odrealnienie. ale caly czas ono jest, jak sciana i odgradza mnie od wszystkiego.

addd

Ja już się chyba wyleczyłem, tzn. przez większość czasu czuję się normalnie, ale raz na tydzień/dwa tygodnie wraca do mnie to uczucie na krótki czas. Pozostało mi tylko tylko lekkie uczucie że świat jest jakiś dziwny, ale to chyba od zawsze tak miałem.
W skrócie pomogło mi nie myślenie o tym jak się czuję, w jaki sposób odbieram świat, czym jest świadomość itp. i zajęcie się czymś, np. czytaniem książki albo grami komputerowymi.

bogna26

W moim wypadku "wyzdrowienie" to niemalże całkowity powrót świadomością "na ziemię". Trwało to u mnie 1,5 miesiąca, a pomogło mi to forum! Jest to dolegliwość czysto psychiczna, siedząca w naszych głowach i trzeba dojść do momentu powiedzenia samemu sobie "nic mi nie jest, jestem zdrowa, to tylko myśli, nic mi nie grozi, są ze mną bliscy, jestem silna " itp. Pomogły mi też wyniki wszelakich badań, które były wzorcowe i uświadomiły mi, że fizycznie jestem okazem zdrowia. A derealkę wkręciłam sobie!
Dodam, że wychodzi się z tego powoli, etapami. U mnie wyglądało to tak, że deralka przechodziła w pewnym momencie dnia- albo rano albo późnym wieczorem. Następnie mijała coraz wcześniej, np. już od popołudnia (bo na początku to miałam derealkę 24h/ dobę), a następnie rano jak się budziłam, to po prostu już o tym nie myślałam i to "coś" nie przychodziło!
Teraz czuję się o niebo lepiej w porównaniu do tego, co było 4 tyg. temu. Ale niestety nie jest to u mnie jeszcze 100% zdrowia, bo czasami w ciągu dnia łapie mnie derealka na parę minut- wtedy szybko biorę głęboki oddech i powtarzam sobie "jest wszystko ok, nic mi nie jest".
Trochę mnie wkurza, że np.jak wypiję sobie drinka czy lampkę wina, to mój stan zamiast być przyjemny, wyluzowany i z dobrym humorem, to zamienia się własnie w taką derealizację :-/ Tak więc raczej już sobie nie będę popiłaja ze znajomymi czy wnosiła toastów. Niegdyś przyjemny lekki szum w głowie był po prosty zabawny, a teraz jest nie do zniesienia, bo strasznie przypomnina derealizację. Zatem z alkoholu nie ma żadnej przyjemności. Być może dlatego mój organizm tak zaciekle sie broni, bo moja DD przyszła po felernym zapaleniu trawki i nawet miejsce, gdzie to się stało źle mi się kojarzy i przyprawia o mdłości.
I co ważne- należy nieustannie walczyć z efektami nerwicy, bo to ona blokuje nam racjonalne myślenie! Ja nadal biorę sobie 1x dziennie ćwiartkę tabl. hydroxyzyny SV. Taka dawka nie zaszkodzi, a zawsze wyciszy organizm. Przez nerwicę mam niemal codziennie jakiś typowo somatyczny objaw. Są to: chwilowe kołatania serca, uderzenia gorąca, uczucie pętli w gardle i opaski na głowie, przyspieszony oddech lub lekkie duszności- uczucie ciężkiej klatki piersiowej. To nic innego jak modelowa nerwica. I nie wiem jak u Was- ale ja po tych przejściach obecnie bardzo źle znoszę lato i upał :-/ Kiedyś mogłam jechac w tropiki, a teraz jak jest ponad 25 stopni, to dusze się i mam wrażenie, że zaraz zemdleję. A wcześniej było ok, nie miałam takich odczuć. Czy ktoś zauważył podobną tendencję u siebie?

Pozdrawiam i trzymam kciuki za wszystkich walczących! Z tego się naprawdę da wyjść!!!