Depersonalizacja

Konrad!

Z książki A. Kępińskiego:

"Depersonalizacji i derealizacji nie zalicza się do urojeń.
Istotą zaburzenia jest tu utrata poczucia rzeczywistości:
własnego ciała w depersonalizacji,
a otaczającego świata w derealizacji.
W tym drugim przypadku świat staje się nierealny, ma coś ze snu, filmu, sprawia wrażenie makiety teatralnej, niekiedy traci swoją trójwymiarowość i staje się płaski.
Poczucie rzeczywistości według Kępińskiego wymaga wysiłku.
Raz- obraz otaczającego świata stale się zmienia jest słabo sprecyzowany stąd mglisty.
Dwa-innymi kanałami percepcyjnymi odbieramy swoje ciało innymi rzeczywistość zewnętrzną. Ciało czujemy, świat rzeczywisty przede wszystkim widzimy i słyszymy.

Utrata poczucia rzeczywistości może pojawić się u człowieka, któremu wydaje się, że nie może wpływać na to co się wokół niego dzieje. Sytuacje takie mogą mieć przyczyny zarówno wewnętrzne jak i zewnętrzne. W stanach reaktywnych działa niezwykłość sytuacji, która reakcję spowodowała. W stanach nerwicowych przyczyną jest niemożność podjęcia decyzji w sytuacji konfliktowej lub negatywne nastawienie emocjonalne do siebie i otoczenia. Ta druga przyczyna jest też czasem zauważalna w depresji, gdy życie jest aż tak przykre i szare, że aż staje się nudne. Poczucie nierzeczywistości jest tu obroną przed monotonią niemiłej rzeczywistości, bo właśnie za to, że jest taka, przestaje być realna.
Zarówno więc przeżycia wykraczające poza ramy zwyczajności jak i te, które przez swoją monotonność czynią życie zwyczajnym i nudnym mogą zachwiać poczuciem realności. "

Gość

Genialne! Dzieki, Konrad, ze to znalazles.

Przeciez w D/D tak naprawde nie chodzi o to, ze martwimy sie tym, kim jestesmy i po co-kazdy tak ma. My, po prostu nie jestesmy szczesliwi, docenieni, usatysfakcjonowani, nie realizujemy sie.

Gdybysmy to mieli, o nic innego bysmy nie pytali.

Ania

Gość

Doświadczając ciężaru egzystencji staramy się przed nią bronić. Zgoda na świat jaki istnieje pociąga za sobą nieuchronność bólu.

Najłatwiej powadze życia zaprzeczyć. Odrzucić, wyszydzić, czy w inny sposób zdeprecjonować. Najlepszym przykładem jest tu alkohol, któremu poświęcimy osobne miejsce, ale nie tylko on stanowi antidotum. Do tej samej grupy należą narkotyki, hazard, bezładny seks, ucieczka w chorobę somatyczną, czy psychiczną. Zaprzeczając powadze życia staramy się udowodnić, że nie istnieje nic naprawdę ważnego i godnego, życie jest niewiele warte i nie należy się nim zbytnio przejmować. Także inni jakże często odwodzą nas od powagi życia mówiąc nie tak rzadko przecież: „Nie przejmuj się tak tym wszystkim", „Koń ma wielki łeb, żeby się martwić", „Trzeba się napić, bo człowiek by zwariował" itd.

Innym mechanizmem radzenia sobie z powagą życia polega na tzw. reakcji upozorowanej (reaction-formation). Występuje tu działanie w myśl przyrodniczej zasady, że każda akcja wywołuje reakcję. Jest to zastępowanie jednych uczuć innymi, często przeciwstawnymi. W praktyce przejawia się to najczęściej przyjęciem określonej maski. „Paradoks maski - pisze Antoni Kępiński - polega na tym, że za jego pomocą osiąga się efekt wręcz odwrotny od zamierzonego. Zakłada się maskę, by być samemu spokojniejszym i by uspokoić otoczenie, osiąga się zwiększony niepokój własny i otoczenia." Przyjęcie maski ma coś z jungowskiej persony i zawsze jest czymś w swej istocie sztucznym. Poznaje się ją z reguły po przesadnym, sztywnym i nieadekwatnym zachowaniu kogoś. Jest jednak rzeczą typową, że gdy w określonej sytuacji maska opada - dzieje się tak w momentach silnego napięcia i osłabienia postawy obronnej - ujawnia się wtedy ogrom utajonych prawdziwych uczuć i pragnień. Prawda ludzkiego istnienia wychodzi niejako na wierzch. Nie bez znaczenia jest tu również fakt, że posługiwanie się maską w dłuższej perspektywie męczy, gdyż trzyma się tylko siłą czyjejś woli, gdy wola nagle słabnie - maska opada.

tea

Gościu!

Jeśli karmisz nas bełkotem, to chociaż podaj żródło, żebyśmy wiedzieli z czym mamy doczynienia...

a mamy z Bertem Hellingerem, jakby ktoś się nie domyślił Sad

Anka13

"Gosc" chyba szuka kandydatow do swojej sekty:)Dawno nie czytalam steku takich bzdur..Jakis napuszony belkot pseudofilozoficzny.Czytalam linka od tei, juz wiadomo o co chodzi:)Mam wrazenie, ze "gosc"ma wieksze problemy ze soba niz my wszyscy razem wzieci..

Farrkhar

A na czym bełkotliwość i pseudofilozoficzność tekstu Gościa polega? Wskażcie wątpliwe, dyskusyjne i jawnie kłamliwe ustępy tego tekstu proszę.

grzesiek 123

To są cytaty z Kępińskiego, chyba najbardziej znanego polskiego psychiatry. Bełkot to raczej nie jest.

[link widoczny dla zalogowanych]ępiński

Polecam "Melancholię", dobra książka.

Pozdrawiam.

Ana.

W ogóle polecam pocztać całą "Schizofrenię" Kępińskiego!

Ajris

Również dzięki Konrad Smile