Depersonalizacja

polandpolandpoland

Witajcie! jestem nowy na forum Wink

z dd mam do czynienia praktycznie juz 2 lata.
Wszystko zaczelo sie w Warszawie, podczas jakiegos spektaklu. siedzialem sobie normalnie w teatrze, az nagle doszly mnie takie mysli: gdzie ja jestem? co ja tu do cholery robie? wszystko wydawalo sie takie dziwne i ludzie i cale otoczenie. mialem ochote jak najszybciej uciec. po powrocie do swojego miasteczka odczulem jakby ulge - lecz tylko na chwile. zaczely mnie gnebic mysli typu: kim jest czlowiek, czy ja naprawde zyje, skad wiem ze to co jest - jest rzeczywistoscia, kim jestem itp. - bylem wtedy w oplakanym stanie.
Nieraz mialem mysli samobojcze, lecz w tych krytycznych momentach przypominalem sobie to, co bylo kiedys - cale piekno zycia i odrzucalem ta mysl. Staralem sobie przypomniec jaki to bylem silny, chetny do robienia wszystkiego. Pomyslalem sobie, ze nie bede zyl przeciez w takiej beznadziei, bo zycie jest tak naprawde piekne i nie ma co sie dobijac, bo pozniej bedziemy tego zalowac!!!!
Zaczalem analizowac (skad sie to wzielo, czemu tak to sie dzieje) wszystko to, co sie dzialo - skoro zyje, to dobrze by 'to' bylo pokonac. W miare tego bylo mi coraz lzej (dodam ze jeszcze calkowicie tego sie nie pozbylem, ale mimo wszystko jest lepiej Wink

). Chciałbym sie teraz z Wami podzielic informacjami jak zapobiegac 'temu czemus' i co robic by czuc sie lepiej:

1. zastanowic czy mysli ktore nam towarzysza sa normalne i czy maja sens, typu: czemu ta szklanka lezy tutaj a nie tam.
2. zajac sie swoja pasja nawet jesli nie mamy na to sil - dobry jest wysilek fizyczny
3. wprowadzic sie w pozytywny stan – np. poprzez joge, roznego typu afirmacje, czy ulubiona muzyke
4. „bardzo chce z tego wyjsc i być szczesliwym czlowiekiem” – ta mysl determinuje mnie do niepoddawania się
5. pamietajcie ze dobry stan umyslowy wywoluje pozytywne mysli, zly stan umyslowy – przeciwnie
6. zamiast rozmyslac nad tymi idioctwami skupmy swoje mysli na ciekawszych rzeczach – na planach, marzeniach, celach, rodzinie, znajomych
7. mi sil dodaje również wiara w Boga, w którego wierze i wiem ze on chce jak najlepiej dla mnie
8. zycie jest piekne! Moje i Twoje również!!!!!

Jakby mi się cos jeszcze przypomnialo, to dopisze Wink

Mam nadzieje, ze te swieta będę mogl przezyc naprawde ;]

WESOŁYCH ŚWIĄT WSZYSTKIM!!!!

olunia155

dziękuję za pozytyw. Dostajesz pochawałę ode mnie Smile

w prezence świątecznym

polandpolandpoland

do glowy przyszedl mi kolejny pomysl jak zapobiegac dd:

9. skupiac sie na FAKTACH, np. niektorzy na tym forum sadza ze z tego nie wyjda, FAKTEM jest to ze inni wyszli - tak wiec Ty tez mozesz wyjsc z tego!!! ; jesli jestes w jakims miejscu i wszystko wydaje ci sie inne, a dla innych wszystko jest normalne (FAKTEM) - zastanow sie nad tym!!!

Magda

a co powiesz na to że tak się przyzwyczaiłam do derealki że jest mi z nią dobrze ?

polandpolandpoland

a skad wiesz, ze zyjac bez niej, nie bedziesz czula sie lepiej?

Magda

pamiętam jak było jak byłam zdrowa, wiem jak jest teraz, jest mi z nią dobrze ale nie mówię że bez byłoby gorzej, w iem że byłoby lepiej..

polandpolandpoland

tej derealki jako tako pozbylem sie, ale brakuje mi tylko MNIE ! nie wiem jak odzyskac te piekne chwile, ta radosc z zycia...

olunia155

to może jednak nie minęło do końca, brak poczucia tożsamości w depersonalizacji jest przecie...

polandpolandpoland

po prostu nie ma juz tak jak kiedys, ze balem sie w ogole gdziekolwiek byc, wyjsc, bo mnie te znieksztalcenia 'katowaly' wrecz. chcialbym zyc tak naprawde jak kiedys...

olunia155

to tak samo jak ja, jednak cos tam jest jeszcze, ale może moze....kiedys? eee
kto powie ze mozna z tego CALKOWICIE wyjsc?

Kasia

Można z tego całkowicie wyjśc Smile

polandpolandpoland

tak? a jak Ci sie udalo to Kasia?

Lukast

Ja tez się juz tak przyzwyczaiłem , że nie wiem czy kiedykolwiek będę odczuwał świat jak kiedyś, czyli 13 lat temu, bo juz tyle czasu mam uczucie widzenia "przez szybę". Przyzwyczajenie się jest dobre z jednej strony gdyż można normalnie żyć, ale już nie tak pięknie podziwiać świat jak przedtem, a zdrugie po paru latach są kolejne idiotyczne myśli egzystencjalne i ta szyba się pogrubia. Myśle , że trzeba w koncu zacząc walczyć z d/d a nie przestać się przejmować, bo np. skupianie się na innych rzeczach typu sport, hobby nie powoduje, że d/d znika tylko jest nam obojętna. A ja chce się tego pozbyć całkowice i nie wiem czy mi się uda po tylu latch, bo w sumie już większą połowę życia mam d/d. Zobaczę jakie efekty przyniesie psychoterapia.

Kasia

Nie wiem jak mi się to udało Smile

No bo tak naprawdę co robiłam żeby z tego wyjść... Starałam się normalnie żyć, przeszłam jakieś 6 wizyt u psychiatry becząc u niego i starając się znaleźć to coś w środku mnie co powodowało d/d, jeśli pojawiały się myśli egzystencjalne, lęk przed śmiercią usilnie starałam się myśleć o czymkolwiek innym - wieczorami dopóki nie zasnęłam planowałam cały swój koleny dzień w szczegółach żeby tylko zamknąć drogę głupim myślom, żyłam normalnie - chodziłam na imprezy, spotykałam się ze znajomymi wszystko po to żeby nie siedzieć i nie myśleć i przede wszystkim GŁĘBOKO wierzyłam w to że to mi przejdzie. To nawet nie była wiara ja wiedziałam, że to MUSI mi przejść. Wiedziałam, że MUSI być jak było!!!!

Nie czytałam żednych wypowiedzi typu - ma to 13 lat, mam to 7 lat. Czytałam TYLKO wypwowiedzi typu WYZDROWIAŁEM:)

I myślę, że duży wpływ miał mój psychiatra... zresztą wspominam to przy każdej chyba okazji na tym forum:) Przychodziłam do niego i mówiłam.... wydaje mi się, że mnie tu nie ma, że umarłam... a on patrzył na mnie pukał w ścianę i mówił "jak to to mnie tu też nie ma?? gawarantuje Pani że jestem tu i ja żyje:)".

Nie wiem jak bardziej mogę Wam pomóc...

Magda

ja jak sie bawie chodze po imprezach to derealki wogole nei czuje, tak jak wczorajd zisiaj przedwczoraj, caly czas gdzies latama, imprezuje, derealki nie ma:D dopiero jak wraacm do domu to to otumanienie mnei dobija i to tez nie tyle derealka co takie dfziwne otumanienie.. hm