Depersonalizacja

Majuk

Witam. Założyłam sobie konto na tym forum, ponieważ pilnie potrzebuję porozmawiać z ludźmi, którzy doświadczają podobnych stanów.

Z derealizacją i depersonifikacją znam się już jakiś czas. Doświadczyłam objawów tego... zaburzenia podczas walki z nerwicą lękową. Nie były jakoś wyjątkowo silne, jednak zdołały mnie porządnie wystraszyć. Wydawało mi się, że świat jest iluzją, że nic nie jest rzeczywiste, a ja znajduję się ponad sobą i tą iluzją. Szybowałam gdzieś, z dala od swojego ciała i emocji. Dostałam lek z seratoniną i jakoś z tego wyszłam.

Problem powrócił trzy miesiące temu. Miałam pierwsze poważne problemy z moim chłopakiem. Pewnego dnia obudziłam się i poczułam, że czegoś brakuje. Zupełnie jakby ktoś odebrał mi uczucie, które do niego żywiłam. To był szok, ponieważ byłam w nim bardzo, bardzo zakochana, najbardziej na świecie pragnęłam jego szczęścia i ciężko było mi żyć ze świadomością, że nie ma go w pobliżu. To była miłość, ludzie. Żyłam tylko nią przez dość długi okres czasu. Kiedy pojawiły się te dziwne wątpliwości, pojawiło się też mnóstwo lęków. Nagle nie miałam kontaktu ze wszystkimi wspomnieniami, ze wszystkimi emocjami, których doświadczyłam. Ciężko mi jest sobie przypomnieć, że byłam naprawdę szczęśliwa. Wydaje mi się, że przez całe osiemnaście lat swojego życia wszystkie moje uczucia były fałszywe, były iluzją. Łącznie z miłością do mojego chłopaka. Być może każdy normalny człowiek już zerwałby ze swoją połówką, jednak ja, jako doświadczony nerwicowiec, wiem, że mój stan nie musi się wiązać z odkochaniem. Mamy teraz kryzys, nie do końca związany z moją przypadłością i widzę, jak bardzo nie chcę od niego odejść. Jak bardzo bolą mnie niektóre jego zachowania. Cierpię katusze, kiedy nie potrafimy się dogadać. Wtedy czuję, bardzo wyraźnie czuję wszelkie negatywne emocje i wiem, że nie chcę kończyć tego związku. Jednak następnego dnia po takich sytuacjach mam totalny odjazd, jestem gdzieś poza sobą, gdzieś daleko, bez tożsamości, bez historii. Czuję, jakby moja osobowość była rozbita na wiele części. I patrząc na mojego chłopaka czuję się jakbym patrzyła na obcą osobę; brwi, oczy, nos - to wszystko jest obce. Nie ma we mnie żadnych uczuć, a wręcz zaczynam dostrzegać niedoskonałości, które nigdy wcześniej mi nie przeszkadzały. Marzę o tym, żeby przytulić się do niego i uciec od tych wszystkich dziwnych myśli, ale całkiem się już w tym pogubiłam. Czy ktoś z Was przeżył podobny stan wywołany przez derealizację i depersonifikację? Irytację na widok drugiej osoby, kompletny brak połączenia z przeszłością, wspomnieniami i pozytywnymi uczuciami? Pytam, ponieważ coraz bardziej zaczynam się bać, że jedynie marnuję jego czas i wmawiam sobie, że to wina zaburzenia...

Bardzo czekam na Wasze komentarze. Jestem już na skraju, myśli mnie wykańczają...

Weteran6

Ją mialbym m coś do opowiedzenia. Chcesz ?

brygada.sfm

Ja bardzo chętnie porozmawiam. Dane na privie