Depersonalizacja

bua18

tez macie tendencje do izolowania sie i problemy z nawiazywaniem glebokich wiezi z drugimi ludzmi,czy tylko ja jestem taka samotna sierota?

Jakobs

Ja nie jestem w stanie żeby cokolwiek zrobić.

Miszcz

No mnie też DD odrzuciła od ludzi. Podczas konwersacji zamiast skupiać się na rozmowie, myślę o jakich zupełnie nieistotnych duperelach. Nie umiem się śmiać kiedy wszyscy żartują. Nie umiem wymyślać tematu rozmowy na który mógłbym z kimś pogadać itd. A jak już coś wymyśle to na ogół jest to ponure i nieciekawe. Dlatego unikam ludzi, choć wiem, że to tylko pogarsza sprawę, i tak naprawdę kontakt z drugą osobą jest najlepszą metodą do wyjścia z tego stanu. Szczerze mówiąc ze wszystkich rzeczy, które zabrała mi DD to najbardziej boli. Bo kiedyś uwielbiałem rozmawiać z ludźmi, o wszystkim i o niczym.

Tak mi przyszła myśl do głowy- co myślicie o utworzeniu kanału IRC? Moglibyśmy czasem pogadać ze sobą bardziej na żywo i przy okazji bliżej się poznać?

polandpolandpoland

jak najbardziej masz miszczu rację. Wiesz czemu rozmowa jest dobra? Bo pomaga zapomnieć o Twoim problemie. W czasie rozmowy skup się tylko na rozmowie i spróbuj się nie przejmować NICZYM, to Ci powinno pomóc.

pewnaosoba

niestety tak. DD odeszla, ale slad zostawila, wlasnie w postaci niemoznosci nawiazania blizszej relacji z drugim czlowiekiem:( niestety, 3 lata minely a ja stale pod tym wzgledem ulomna....ta trudnosc w rozmowie przeklada sie na to ze czuje sie wyobcowana i coraz bardziej zamykam sie w sobie. a tak kochalam ludzi....w sumie gdyby nie net i internetowe znajomosci nie wiem co by ze mna bylo....

lucas-86

Ja z kolei mam problemy utrzymaniem jakichś głębszych więzi. Raczej nie mam problemu z rozmową ze znajomymi, a nawet potrafię zagadać do obcej osoby, ale nie potrafię się do nich zbliżyć, podtrzymać znajomości, czy jej rozwinąć. Jest i w przeszłości było kilka osób, które uważałem za wartościowe, ale nie potrafiłem ich przy sobie zatrzymać (trudno to zrobić odzywając się do nich raz na kilka miesięcy). To samo mam z rodziną :-/ Jedynym wyjątkiem jest związek z moją dziewczyną Smile

Mam przynajmniej tyle i to mnie trzyma przy życiu.

bua18

tak myslalam i naszedl mnie smutny wniosek, ze byc moze to cale alienowanie sie i niemoznosc bliskich przyjacielskich kontaktow z ludzmi jest zrodlem naszych problemów psychicznych. wkoncu ludzie koryguja psyche, zwierzaja sie sobie uwalniaja z siebie negatywne emocje, spedzaja fajnie czas. to ludzie sprawiaja ze nasze zycie jest barwne, daja poczucie sensu, przynaleznosci... ja probuje z tym moim samotnictwem walczyc. dzisiaj odwiedzilam kolezanke bylo bardzo milo, i jakos lepiej sie dzis czuje... tak beztrosko pomimo problemow ktorych ostatnio mam az nadto.. mozna bylo sie posmiac, czulam sie jak kiedys, jak zdrowa osoba. szkoda ze we mnie tkwi taki cholerny lek przed bliskoscia emocjonalna, boje sie ze sie znudze, ze nie bedzie o czym gadac, ze jestem nudna i spieta. chociaz jestem zwykla osoba a nie jakis straszny nudziarz. ale jakos to przekoanie ze nie moge byc lubiana, nie moge byc soba, we mnie tkwi Shocked

i urywam kontakty gdy jest zbyt fajnie, boje sie czesto spotykac, zaprzyjazniac. boje sie ze nie jestem wystarczajaco fajna by milo ze mna spedzac czas. i kolo sie zamyka, nadchodzi samotnosc i ten smutek. a ja tak garne do ludzi Embarassed

a jednak przebywac z nimi tez nie do konca potrafie. to ci dramat, kurwa.

Miszcz

Wydaje mi się, że alienacja to nie jest takie definitywne źródło DD. Ja jak zaczynałem swoją przygodę to się cieszyłem, że jestem sam i mam święty spokój- zawsze byłem indywidualistą.Miałem problemy, chciałem odpocząć. No, ale teraz to jest niezłe przekleństwo, nie móc z nikim pogadać. W każdym razie bycie samotnym powoduje pewne lęki i stres, plus jak się siedzi za dużo samemu to się ma głupie myśli nawet będąc zdrowym Very Happy

No, dlatego lepiej się nie alienowaćI takie mam postanowienie noworoczne- jak najwięcej kontaktu z ludźmi Wink

bua18

hm wy tez odczuwacie lęk przed bliskoscia? (nie uzewnetrznianie sie, lek przed bliskimi kontaktami emocjonalnymi, marginalizowanie wlasnych potrzeb w relacji, skrytosc tego co sie naprawde czuje)

Miszcz

No pewnie, że tak Smile

To chyba jest "normalne" w dd. Skupianie się na duperelach zamiast na rozmowie. W sumie ja mam tak dziwnie bo czasami(chodzi o obce osoby), potrafię wyłącznie skupić się na rozmowie, zapomnieć dd i nie mieć głupich myśli,lęku. Śmieje się, żartuje, gadam na każdy temat ogólnie jest w porządku przez jakiś czas- a nagle bum- uświadamiam sobie właśnie to, że jest dobrze, że fajnie mi się gada, że nie odzuwam strachu, jestem wyluzowany iiiiii... i już dupa wszystko znowu wraca. Wkurza mnie to niesamowicie. Evil or Very Mad

A macie może tak, że po konwersacji analizujecie całą przeprowadzoną rozmowę, zastanawiacie się czy coś dobrze coś powiedzieliście czy źle, czy dobrze się zachowaliście, jak was odebrano(i na ogół,że źle) itp?