Depersonalizacja

tolken24

Czy wy tez tak macie ze obwiniacie siebie za chorobę? Ja niestety tak mam, gdybynie, gdybanie, gdybanie. Objawów miałem wiele róznych, od szumów w głowie, róznych natręctw, epizody derealizacji, depresji, to przychodziło tak nagle, czesto wieczorami, gdy kładłem sie spać. Jakiś mechanizm, jakies natręctwo, zawsze winie siebie. Dlaczego? Przecież nie mogłem wiedziec, że tak sie skończy mój wyjazd nie umiem z tym żyć nie wiem ile jeszcze dam rade wolałbym umrzec niz tak zyc.

Łukasz25

Kłopoty z psychiką nigdy nie są winą chorego. Ale to jak ktoś do tego pochodzi i jak z tym walczy już tak. Cały czas, za przeproszeniem, pieprzysz głupoty że jakbyś nie wyjechał to może wszystko potoczyłoby się inaczej. Jakbyś nie wyjechał to wszystko byłoby tak samo i kłopoty zaczęłyby się tylko w innym miejscu i czasie...

Malina

Moim zdaniem niepotrzebnie nakrecasz sie ze to przez ten wyjazd. Przeraziles sie po prostu za bardzo i stało się. Jesli poziom leku u Ciebie wzrastał to tak czy siak by Cie dopadło tylko w innej sytuacji.

Ja w dniu kiedy dopadła mnie dd miałam wyjechac na działkę z chłopakiem i z rodzicami, ale zdecydowaliśmy z chłopakiem ze wolimy zostac sami. I tez mialam myśli a co by było gdybym pojechała, moze akurat by mnie nie dopadło itp itd? I doszłam do wniosku, ze nawet jesli by wtedy by mi sie to nie zdarzyło, to pewnie przy innej okazji by to wyszło, bo dd jest efektem problemów jakie miałam wcześniej tylko ich nie widziałam albo wolałam nie widziec. I mysle, ze tak samo moze byc w Twoim przypadku.

Dopoki nie przestaniesz sie obwiniac i myslec ze to przez to, to jak ma Ci przejsc? Z tym sie pogodz, a raczej skup na tym co moglo wywoałac sama dd. Nie sadze zeby to byl drink na sloncu, raczej to byl tylko katalizator dd, kolejny puzzel w ukladance.

kolia

tolken pisałeś do mnie? kolia

tolken24

tak kolia pisalem do ciebie na pw nie dostalas mojej wiadomosci?

ryczal

Tez uważam ze dd nie wzięło się z nikad.
Zaczęło się od tego ze zostawiła mnie dziewczyna. Nie wiem czemu, ale chciałem poczuć cierpienie, której sam z siebie wymusiłem. Trwało to dość długo, bo przez 2-3 miesiące, bylem obrażony na cały świat, na nią. Wpadłem w długą depresje. Ona chciała się pogodzić, ja to odrzuciłem.
Minęły 3 miesiące, w końcu zaczem walczyć z depresj. Bylo coraz lepiej, aż tu nagle poczułem puste w głowie. A po roku walki z dd nabawiłem sie szumu w uszach, i śniegu optycznego.

Mimo to nie obwiniam sie, idę dalej, z nadzieja ze kiedyś wyjdę z tego.
Pozdrawiam