Depersonalizacja

dżela

Choruję od trzech lat i niedawno zauważyłam, że nieleczona derealizacja jest już... częścią mojego życia.
Dawniej przeszkadzało mi to. Chciałam pozbyć się choroby, wydrzeć ją z siebie, żyć normalnie i czuć. Czuć. Czuć, jak każdy człowiek - zdenerwowanie, smutek itp.
Dziś jestem przyzwyczajona do derealizacji. Nie mam już wrażenia, że powoli dostaje się do mojego mózgu - ona jest już ze mną. Czasem mi pomaga : nie stresuję się, nie smucę, nie podnoszę głosu. Dzięki niej napisałam mnóstwo wierszy, piosenek, opowiadań (jestem początkującą pisarką i nie wiem jeszcze czego się chwycić)... Marwię się. Tzn, martwi się część mnie, która jest niewielka, tak niewielka, że już przestaje się liczyć, zanika. Dlaczego się przyzwyczaiłam? Dlaczego pasuje mi ten stan? Czy to znaczy, że DR zanika? A może jest aż nazbyt rozwinięta?
Proszę, odpowiedzcie.

mysterious

Ten stan to moim zdaniem na pewno nie oznaka ustępującej D/D...

Wiem po sobie. Liczyłem na cud, że "samo przejdzie" ... Jak można się domyślić, nie jest lepiej. Mam podobne odczucia. Jak napisałem w innym temacie czuję, że D/D zabrała mi życie, sory, może dopiero zabiera? Bo jest we mnie kawałek duszy który chce walczyć, który ostatkami sił wywołuje zapomniane łzy, których nie poczułem na policzkach od bardzo dawna... Podobnie jak spontanicznego śmiechu i innych reakcji...

Piszesz, że "czasem pomaga". Owszem, mam wiele rzeczy gdzieś... po prostu zlewam pewne sprawy. Czy to "zaleta" ? Nie wiem, nie chcę tego, chcę normalnie żyć...

Dlaczego "pasuje Ci ten stan"? Powtórzę, się, to D/D tak działa, nasza podświadomość, derealizacja odbiera nam życie, świadomość. Ona nie atakuje maksymalnie od razu... Są lęki, zdenerwowanie, nadmierne zainteresowanie zaburzeniami, potem to Cię pożera, nawet nie zauważysz kiedy. Ale ona jest cwana. Na tyle, że Ty zadajesz sobie pytanie "A może tak jest jak się jest zdrowym? " , bo w końcu nie pamiętam tego stanu "normalności", wiesz tylko, że jest inaczej, że jest po prostu zajebiście... Wtedy czujesz, że oczy Ci się pocą... Jeszcze część Ciebie chce walczyć, czujesz gdzieś płomień, tę gorąc, siłę, ale nie możesz jej uwolnić...

Krótko? Moim zdaniem tak jak u Ciebie u mnie nie D/D zanika, wręcz przeciwnie. Trzeba udac się do lekarza, może terapia, leki? Musi być coś co rozbije tę szybę. To mnie trzyma.

P.S. Może podzielisz się z nami swoją twórczością? Smile

dżela

Podzielę się, kiedyś na pewno Smile

Dzięki za rady, chyba pomyślę poważniej na temat tego lekarza Very Happy

sanitariusz

Witam.
To mój pierwszy post na tym forum. Ja zmagam się z dd od dobrych 10 lat. Leczę się, czasami jest lepiej czasami gorzej. Taj jak Dzela przyzwyczailem sie juz do tego stanu. Okazuje sie ze mozna z tym normalnie zyc, zalozyc rodzine, pracowac zawodowo choc momentami trzeba wytrwalosci. Moje objawy zaczely sie po trawce. Palilem moze z 2 razy i to wystarczylo choc niby mialem predyspozycje Smile

Pozdrawiam was.
Dziwne ze przez ostatnie 10 lat nie trafilem na takie forum. Pewnie nie szukalem. Smile

Łukasz25

Dziwie się jak wiele osób na tym forum zwleka z leczeniem.Ostra derealizacja zaczęła się u mnie 2 miesiące temu i nie czekałem ani dnia z pójsciem do lekarza(inna sprawa że musiałem mieć zwolnienie lekarskie bo pracuje). Ostatnio przebywam w szpitalu gdzie starają się mi dobrać leki i choć nie jest jeszcze idealnie to czuje lekką poprawę(przede wszsytkim wyciszyłem się i unormowałem nadciśnienie które często pogłebia derealizacje i wielu z nas nie zdaje sobie z tego sprawy). Także apeluje do wszystkich by nie czekać i próbować wszystkiego żeby powrócić do normalnego świata